വീര കേസരി മത്തപുംഗവന്‍

ഞങ്ങള്‍ രണ്ടാം വര്‍ഷ ബിരുദാനന്തര ബിരുദത്തിന് തഞ്ചാവൂര്‍ പഠിയ്ക്കുന്ന കാലം. അക്കാലത്ത് ഞങ്ങളുടെ അടുത്തു തന്നെയുള്ള കുറച്ചു വീടുകളില്‍ ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിലെ വേറെ കുറച്ചു സുഹൃത്തുക്കളും താമസിച്ചിരുന്നു. രണ്ടു വീടുകളില്‍ മലയാളി സുഹൃത്തുക്കളും വേറെ ഒരു വീട്ടില്‍ കുറച്ചു തമിഴ് സുഹൃത്തുക്കളും. ഇന്നത്തെപ്പോലെ ടി.വി./ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഒന്നുമില്ലാതിരുന്നതിനാല്‍ അവധി ദിവസങ്ങളില്‍ ഞങ്ങള്‍ ഇപ്പറഞ്ഞ വീടുകളില്‍ എവിടെയെങ്കിലും സന്ദര്‍ശനം നടത്തുകയോ അവര്‍ ഞങ്ങളുടെ റൂമില്‍ വരുകയോ പതിവായിരുന്നു.

തമിഴ്‌നാട്ടുകാരുടെ ഒരു പ്രധാന ആഘോഷമായിരുന്ന പൊങ്കല്‍ അടുത്തിരിയ്ക്കുന്ന സമയമായിരുന്നു എന്നു തോന്നുന്നു, ഒരു ഞായറാഴ്ച വൈകുന്നേരം അടുത്ത വീട്ടിലെ തമിഴ് സുഹൃത്തുക്കള്‍ ഞങ്ങളെ അവരുടെ വീട്ടിലേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു. അതിന്‍‌ പ്രകാരം ഞങ്ങള്‍ എല്ലാവരും അന്ന് അവരുടെ റൂമിലേയ്ക്ക് ചെന്നു. (അതിനു മുന്‍‌പ് ഒന്നു രണ്ടു തവണ അവരെ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിലേയ്ക്കും വിളിച്ച് മലയാളികളുടെ രീതിയില്‍ അവര്‍ക്ക് ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കി കൊടുത്തിരുന്നു.)

അവിടെ വച്ച് അവര്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് അവരുടെ ഒരു ഇഷ്ടവിഭവമായ “കേസരി” എന്ന ഒരു മധുരപലഹാരം ഉണ്ടാക്കി തന്നു. ഞങ്ങളില്‍ പലരും അതിനു മുന്‍‌പ് ഈ വിഭവം കഴിച്ചിരുന്നില്ല. റവയും നെയ്യും പഞ്ചസാരയും മറ്റും ചേര്‍ത്ത് ഉണ്ടാക്കിയ ആ പലഹാരം എല്ലാവരും വയറു നിറയേ തട്ടിവിട്ട് കുറേ നേരം അവരോടൊത്ത് ചിലവഴിച്ച ശേഷം (ബാക്കി വന്ന പലഹാരം കൂടെ പൊതിഞ്ഞെടുത്ത ശേഷം) ഞങ്ങള്‍ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിലേയ്ക്ക് തിരികേ പോന്നു. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ ഈ പലഹാരം ഏറ്റവും അധികം ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് മത്തനാണ്. അതു കൊണ്ടു തന്നെ അവന്‍ തിരികേ പോരും മുന്‍പ് ഇത് ഉണ്ടാക്കുന്നത് എങ്ങനെ എന്ന് അവരോട് അന്വേഷിച്ചു. അവര്‍ സന്തോഷത്തോടെ എല്ലാം മത്തന് വിശദീകരിച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. പാചക കാര്യത്തില്‍ മത്തന്‍ പണ്ടേ ‘വീക്ക്’ ആണ്. അതു കൊണ്ട് മറന്നു പോകാതിരിയ്ക്കാന്‍ അവനത് ഒരു കുറിപ്പടി പോലെ എഴുതിയെടുക്കുകയും ചെയ്തു.

അടുത്ത തവണ വീട്ടില്‍ പോകുമ്പോള്‍ ചേട്ടനെയും ചേട്ടത്തിയേയും ഈ സ്വാദിഷ്ടമായ വിഭവം ഉണ്ടാക്കി കാണിച്ച് ഒന്നു ഞെട്ടിയ്ക്കണം എന്നായിരുന്നു മത്തന്റെ ഉദ്ദേശ്ശം. അവനത് ഞങ്ങളോട് പറയുകയും ചെയ്തു. (അവന്‍ പാചകത്തില്‍ പുറകോട്ടാണ് എന്ന് അവര്‍ക്കും അറിയാമല്ലോ). എന്നാല്‍ മത്തന് ഏറ്റവും പ്രശ്നമായി തോന്നിയത് “കേസരി” എന്ന ആ പേരായിരുന്നു. ആ പലഹാരത്തെ പറ്റി എപ്പോള്‍ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയാലും അവനാ പേര് മറക്കും. പിന്നെ, ഞങ്ങളോട് ആരോടെങ്കിലും ചോദിയ്ക്കും “എടാ, അന്ന്‍ ആ തമിഴന്മാര്‍ നമുക്ക് ഉണ്ടാക്കി തന്ന ആ സാ‍ധനത്തിന്റെ പേരെന്തായിരുന്നെടാ” എന്ന്.

ഈ പേര് മറക്കുന്നത് പതിവായപ്പോള്‍ ഒരു ദിവസം ജോബി അവനോട് ചോദിച്ചു. “എടാ, നീ നാട്ടില്‍ എത്തുമ്പോഴേയ്ക്കും പിന്നെയും പേരു മറന്നാല്‍ ചേട്ടനോടും ചേച്ചിയോടും എന്ത് ഉണ്ടാക്കാന്‍ പോകുന്നു എന്നും പറഞ്ഞാണ് ഇതുണ്ടാക്കി കൊടുക്കുന്നത്?”

അപ്പോഴാണ് മത്തനും അതാലോചിച്ചത്. ശരിയാണല്ലോ. അതൊരു പ്രശ്നം തന്നെ. അല്ലെങ്കിലും തന്നെ അടുക്കളയുടെ പരിസരത്ത് അടുപ്പിയ്ക്കാത്ത ചേച്ചിയെ ഒന്നു പറഞ്ഞു സമ്മതിപ്പിച്ച് അനുവാദം വാങ്ങിയെടുക്കണമെങ്കില്‍ ആദ്യമേ എന്താണ് ഉണ്ടാക്കാന്‍ പോകുന്നത് എന്ന് പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിയേ പറ്റൂ. അവനും ആലോചനയിലായി. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ‘കേസരി’ എന്ന പേര് അങ്ങ് ഓര്‍ത്തിരിയ്ക്കാന്‍ പറ്റുന്നുമില്ല.

മത്തന്റെ വിഷമം കണ്ട് അവസാനം സുധിയപ്പന്‍ ഒരു വഴി കണ്ടെത്തി. അവന്‍ പറഞ്ഞു. “ എടാ... അത് ഓര്‍ത്തിരിയ്ക്കാന്‍ ഒരു വഴിയുണ്ട്. നീ അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എന്തെങ്കിലും ഓര്‍ത്താല്‍ മതി. ഉദാഹരണത്തിന് സിംഹം എന്നോ പുലി എന്നോ ഒക്കെ ഓര്‍ത്താല്‍ സംഭവം കിട്ടും. കാരണം ഈ സിംഹത്തിനെ പറയുന്ന മറ്റൊരു പേരാണല്ലോ കേസരി എന്നത്”

അതു കേട്ടതും മത്തന്‍ ഓടിയെത്തി സുധിയപ്പനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ഒരു ഷെയ്‌ക്ക് ഹാന്‍‌ഡും കൊടുത്തിട്ടു അവന്റെ സ്വതസിദ്ധമായ ശൈലിയില്‍ പറഞ്ഞു “ഓ.... അളിയന്റെ ബുദ്ധി അപാരം തന്നെ അളിയാ” ഇനി ഞാനത് മറക്കില്ല.

എന്തായാലും തല്‍ക്കാലത്തേയ്ക്ക് സെമസ്റ്റര്‍ എക്സാമിന്റെയും മറ്റും തിരക്കില്‍ ഞങ്ങളെല്ലാം ആ കാര്യം മറന്നു. അവസാനം പരീക്ഷകളെല്ലാം കഴിഞ്ഞ് കിട്ടിയ പത്തു ദിവസത്തെ അവധിയ്ക്ക് ഞങ്ങളെല്ലാവരും നാട്ടിലേയ്ക്കു പോയി. നാട്ടിലെത്തി രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് മത്തന്‍ തമിഴ്‌ സുഹൃത്തുക്കളുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും പഠിച്ച പലഹാരക്കൂട്ട് പരീക്ഷിയ്ക്കുന്ന കാര്യം ഓര്‍ത്തത്.

അവന്‍ ആരോടും പറയാതെ കടയില്‍ പോയി ഒരു കിലോ റവയും അരക്കിലോ പഞ്ചസാരയും പിന്നെ കുറച്ചു നെയ്യും അണ്ടിപ്പരിപ്പും ഉണക്കമുന്തിരിയും എലക്കായും എല്ലാം വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വന്നു. (വീട്ടില്‍ ഇതെല്ലാം ചോദിച്ചാല്‍ ഇവനെ ശരിയ്ക്കറിയാവുന്ന ചേച്ചി അതു കൊടുക്കില്ലെന്നവനറിയാം). എന്നിട്ട് ചാച്ചനും (മത്തന്റെ പിതാശ്രീ‍) ചേട്ടനും ചേച്ചിയും എല്ലാവരും ഉള്ള ഒരു ദിവസം എല്ലാവരെയും അവിടെ പിടിച്ചിരുത്തി. ഒരു സര്‍പ്രൈസ് ഉണ്ടെന്നും ഒരു പുതിയ (തീറ്, കിടു, വെടിച്ചില്ല് എന്നിങ്ങനെ മത്തന്റെ സ്വന്തം വാക്കുകളില്‍ വിശേഷണങ്ങള്‍ വേറെയും) പലഹാരം ഇവന്‍ ഉണ്ടാക്കി കാണിച്ചു തരാമെന്നും എല്ലാം വീമ്പിളക്കി.

മത്തനെ മറ്റാരെക്കാളും നന്നായി അറിയാവുന്ന ചേട്ടന്‍ അപ്പോഴേ അപകടം മണത്തു. അന്ന് വേറെ പരിപാടികള്‍ ഒന്നുമില്ലെന്നും ഫുള്‍ ഡേ ഫ്രീ ആണെന്നും ആദ്യം സമ്മതിച്ച അതേ ചേട്ടന്‍ മത്തന്‍ അടുക്കളയില്‍ കയറാന്‍ പോകുന്നു എന്നറിഞ്ഞതും അത്യാവശ്യമായി പുറത്തു പോകാനുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞ് ചാടിയെഴുന്നേറ്റു. എന്നാല്‍ മത്തനുണ്ടോ വിടുന്നു. ആ അടവ് മനസ്സിലാക്കിയ അവന്‍ ചേട്ടനെ വിടാന്‍ സമ്മതിച്ചില്ല. എന്തായാലും ഒറ്റയ്ക്ക് സഹിയ്ക്കേണ്ടല്ലോ എന്നോര്‍ത്താകണം ചേച്ചിയും ചേട്ടനെ പിടിച്ചു നിര്‍ത്തി. “കണ്ടക ശനി കൊണ്ടേ പോകൂ” എന്നറിഞ്ഞിട്ടോ എന്തോ ചാച്ചന്‍ ഒന്നും മിണ്ടാതെ എല്ലാം അനുഭവിയ്ക്കാന്‍ തയ്യാറായി അവിടെ മിണ്ടാതിരുന്നു.

വൈകാതെ മത്തന്‍ അടുക്കളയില്‍ കയറി പാതകം അല്ലല്ല, പാചകം തുടങ്ങി. ആരുമറിയാതെ അന്ന് തമിഴ് സുഹൃത്തുക്കളില്‍ നിന്നും എഴുതി വാങ്ങിയ കുറിപ്പടി നോക്കിയായിരുന്നു ഓരോ നീക്കങ്ങളും. (എന്തിന്, വെള്ളം അളന്നൊഴിച്ചതും അടുപ്പില്‍ എത്ര സമയം വയ്ക്കണം എന്നു തിരുമാനിച്ചതും എല്ലാം). പാചകസമയത്ത് ആരും അടുക്കള ഭാഗത്തേയ്ക്ക് വരരുതെന്ന് മത്തന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും മുന്നറിയിപ്പു കൊടുത്തിരുന്നു. (പാചക രഹസ്യം പുറത്താകരുതല്ലോ)

എന്തായാലും അവസാനം വിജയകരമായി മത്തന്‍ പലഹാരം തയ്യാറാക്കി. അവസാനം അത് ഒരു പാത്രത്തിലേയ്ക്ക് പകര്‍ത്തി ഭംഗിയായി നല്ല ആകൃതിയില്‍ എല്ലാം ഒരുക്കി മുറിച്ച് മറ്റൊരു പാത്രം കൊണ്ട് മൂടിക്കൊണ്ട് തീന്‍ മുറിയിലേയ്ക്കു വന്നു. എന്നിട്ട് എല്ലാവരെയും വിളിച്ച് മേശയ്ക്കു ചുറ്റും ഇരുത്തി.

അത്രയും നേരത്തെ സസ്പെന്‍സ് കാരണം എന്താണ് ഐറ്റം എന്നറിയാനുള്ള ആകാംക്ഷയോടെ ഇരിയ്ക്കുകയായിരുന്നു എല്ലാവരും. മത്തനാണെങ്കില്‍ തമിഴ്‌നാട്ടില്‍ മാത്രം കാണപ്പെടുന്ന പലഹാരമാണെന്നും അത് മറ്റാര്‍ക്കും ഉണ്ടാക്കാന്‍ അറിയില്ലെന്നും മറ്റും വച്ചു കാച്ചുകയാണ്. എന്നാല്‍ പലഹാരപ്പാത്രം തഴെ വയ്ക്കുകയോ അതിന്റെ മൂടി പോലും മാറ്റുകയോ ചെയ്തിട്ടുമില്ല. അവസാനം ക്ഷമ നശിച്ച് ചേച്ചി അവനോട് ചോദിച്ചു. “എടാ കുഞ്ഞൂഞ്ഞേ, ഇതിന്റെ പേരെന്താന്ന് പറയെടാ” [മത്തനെന്നാണ് ഞങ്ങള്‍ അവനെ വിളിയ്ക്കുന്നതെങ്കിലും വീട്ടുകാര്‍ക്ക് അവനെന്നും കുഞ്ഞൂഞ്ഞാണ്]

ഈ ചോദ്യം അപ്രതീക്ഷിതമായി കേട്ടതും ഒരു നിമിഷത്തേയ്ക്ക് മത്തന്‍ നിശബ്ദനായി. അവന്റെ മുഖഭാവം മാറി. പതിവു പോലെ ആ പേര് പിന്നെയും മറന്നു പൊയിരിയ്ക്കുന്നു. ഉണ്ടാക്കാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ കൂടി ഓര്‍മ്മ വന്നതായിരുന്നു, എന്നാല്‍ ഇപ്പോള്‍ പിടി കിട്ടുന്നില്ല. അവനെത്ര തല പുകഞ്ഞ് ആലോചിച്ചിട്ടും പേരൊട്ട് ഓര്‍മ്മ വരുന്നുമില്ല.

അവന്റെ ഭാവമാറ്റം കണ്ട് എല്ലാവരും കളിയാക്കി ചിരി തുടങ്ങി. തോല്‍‌വി സമ്മതിച്ചു കൊടുക്കാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ. അപ്പോഴാണ് അവന് സുധിയപ്പന്‍ പറഞ്ഞു കൊടുത്ത ഐഡിയ ഓര്‍മ്മ വന്നത്. മത്തന്റെ തലയില്‍ ഒരു ബള്‍ബ് കത്തി. അന്ന് സുധിയപ്പന്‍ പറഞ്ഞത് ഓര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. പുലിയേയോ കടുവയേയോ മറ്റോ ഓര്‍ത്താല്‍ മതിയെന്നല്ലേ അവനന്ന് പറഞ്ഞത്. അതിന്റെ മറ്റൊരു പേരാണല്ലോ ഈ പലഹാരത്തിന്റെയും പേര്... മത്തന്റെ മുഖം സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. അവന്‍ സന്തോഷത്തോടെ ഒരു വിജയിയുടെ ഭാവത്തോടെ വിളിച്ചു കൂവി.

“കിട്ടി... പേരു കിട്ടി. ഇതാണ് വ്യാഘ്രം”

ഇതു കേട്ടതും എല്ലാവരും ചിരി നിര്‍ത്തി. ഞെട്ടലോടെ മുഖത്തോടു മുഖം നോക്കി. അതു കണ്ട മത്തനും എന്തോ പന്തികേടു തോന്നി. ഇനിയും വൈകിയാല്‍ ശരിയാവില്ലെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ അവന്‍ വേഗം അവര്‍ക്കു മുന്നില്‍ പാത്രം തുറന്നു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. “ദേ, ഇതാണ് സാധനം. കഴിച്ചു നോക്കിയേ”

അതു കണ്ടതും ചേച്ചി പിന്നെയും ചിരി തുടങ്ങി. ഒരു നുള്ളെടുത്ത് തിന്നു നോക്കിക്കൊണ്ട് ചേച്ചി പറഞ്ഞു “എടാ, ഇതാണോ നീ പറഞ്ഞ വ്യാഘ്രം? ഇത് നമ്മുടെ കേസരിയല്ലേ?”

അതു കേട്ടപ്പോഴാണ് മത്തനും അബദ്ധം മനസ്സിലായത്. “ആ... അങ്ങനേം പറയാം” അവന്‍ പിറുപിറുത്തു.

“അല്ല, ഇത് ഇങ്ങനേം ഉണ്ടാക്കാമല്ലേ? ഇതേതാണ്ട് മധുരമുള്ള ഉപ്പുമാവു പോലെ ഉണ്ടല്ലോ. ഇതാണോ നീ വേറെ എവിടെയും കിട്ടാത്ത സാധനമെന്ന് പറഞ്ഞത്? ”

ചേട്ടന്‍ ഇങ്ങനെ ചോദിയ്ക്കുമ്പോള്‍ അതു കേള്‍ക്കാത്ത ഭാവത്തില്‍ മത്തന്‍ ബൈക്കിന്റെ കീയുമായി പുറത്തേയ്ക്കോടുകയായിരുന്നു, അത്യാവശ്യമായി ആരെയോ കാണാനെന്ന ഭാവത്തില്‍.

മത്തന്‍ ആ പോക്ക് നേരെ പോയത് പിറവത്തുള്ള സുധിയപ്പന്റെ വീട്ടിലേയ്ക്കായിരുന്നുവെന്നും അന്നു രാത്രി ചമ്മല്‍ മാറാതിരുന്നതു കാരണം സുധിയപ്പന്റെ വീട്ടില്‍ തന്നെ അവന്‍ തങ്ങുകയായിരുന്നു എന്നതുമാണ് ബാക്കി ചരിത്രം. ഈ സംഭവങ്ങളെല്ലാം ഞങ്ങളോട് വിശദീകരിച്ചു തന്ന സുധിയപ്പന്‍ അവസാനം മത്തനൊരു പേരുമിട്ടു “വീര കേസരി മത്തപുംഗവന്‍”