ഒരു തണുത്ത വെളുപ്പാന് കാലത്ത്

2001 നവംബര്‍‌ മാസത്തിലെ ഒരു തണുത്ത വെളുപ്പാന്‍‌കാലം. അക്കാലത്ത് ഞാന്‍‌ പിറവത്ത് ബിരുദപഠനം നടത്തുകയാണ്. മിക്കവാറും രണ്ടോ മൂന്നോ ആഴ്ച കൂടുമ്പോള്‍‌ നേരെ എന്റെ നാട്ടിലേയ്ക്ക് പോരും. എന്നിട്ട് അടുത്ത തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെ 5 മണിയോടെ വീട്ടില്‍‌ നിന്നും ഇറങ്ങും. ആ സമയത്ത് ബസ്സ് കിട്ടാത്തതിനാല്‍‌ കൊരട്ടി വരെയുള്ള 5 കി. മീ. ഞാന്‍‌ സൈക്കിളിനു പോകുകയാണ് പതിവ്. എങ്കിലേ 9 മണിക്കു മുന്‍പ് കോളേജില്‍‌ എത്തിപ്പെടാന്‍‌ കഴിയൂ.

അങ്ങനെ രണ്ടാം വര്‍‌ഷപഠനത്തിനിടയ്ക്ക് ഒരു ദിവസം ഞാന്‍‌ നാട്ടിലെത്തി. ആയിടയ്ക്കാണ് അടുത്ത വീട്ടിലെ സുഹൃത്തായ ജിബീഷേട്ടന്‍‌ ഒരു പഴയ സ്കൂട്ടര്‍‌ തരപ്പെടുത്തിയത്. ആ വണ്ടിയെ പറ്റി പറയാനാണെങ്കില്‍‌ തന്നെ ഒരുപാടുണ്ട്. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല്‍‌ പഴയ ആ വിജയ് സൂപ്പര്‍‌ ഒരു സംഭവം തന്നെ ആയിരുന്നു. അത് സ്റ്റാര്‍‌ട്ട് ചെയ്യണമെങ്കില്‍‌ 10 മിനുട്ട് വേണം. സ്റ്റാര്‍‌ട്ടായാല്‍‌ 2-3 കിലോമീറ്റര്‍‌ ചുറ്റളവിലുള്ള നാട്ടുകാരെല്ലാം പിറുപിറുത്തു തുടങ്ങും “ദേ, മാഷ് വണ്ടി സ്റ്റാര്‍‌ട്ടാക്കി” (കൂട്ടത്തില്‍- സൂചിപ്പിക്കട്ടെ, ഈ ജിബീഷേട്ടന്‍‌ ഒരു അദ്ധ്യാപകനാണ് കേട്ടോ).

നാട്ടില്‍‌ ചെന്നിറങ്ങിയ ഉടനേ ഈ വിജയ് സൂപ്പറും കൊണ്ടായി ഞങ്ങളുടെ യാത്ര. എന്നു വച്ചാല്‍‌ ഞാനും ജിബീഷേട്ടനും എവിടേയ്ക്ക് പോയാലും ഇതും കൊണ്ട് പോകും. അന്ന് പെട്രോളിനും വിലക്കുറവായിരുന്നല്ലോ. വിജയ് സൂപ്പറായിരുന്നുവെങ്കിലും അന്ന് ഞങ്ങള്‍‌ക്കത് വലിയൊരു സഹായമായിരുന്നു. നാട്ടുകാര്‍‌ക്കായിരുന്നു അതു കൊണ്ടുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുകള്‍‌… ചെവി പൊളിക്കുന്ന ശബ്ദവും, പറക്കും തളികയിലെ ബസ്സ് പോയതിനു ശേഷം കാണുന്ന പോലത്തെ കറുത്ത പുകയും. അതായത്, ഞങ്ങള്‍‌ ഈ വണ്ടിയും കൊണ്ട് പോയാല്‍‌ പിന്നെ ഒരു മൂന്നു മിനിട്ടു നേരത്തേയ്ക്ക് ആ വഴിയില്‍‌ ഒന്നും കാണാനാകുമായിരുന്നില്ല.

ജിബീഷേട്ടന്‍‌ ഒരു അദ്ധ്യാപകനായിരുന്നതു കൊണ്ടാണോ നാട്ടുകാര്‍‌ ഒന്നും പറയാതിരുന്നത് എന്നറിയില്ല. മാത്രമല്ല, അന്ന് ഇന്നത്തേപ്പൊലെ അധികം വണ്ടികളൊന്നും ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിലുണ്ടായിരുന്നുമില്ല. അതു കൊണ്ടു കൂടിയാകാം വല്ലപ്പോഴുമുള്ള ഈ വണ്ടിയെ നാട്ടുകാര്‍‌ വിട്ടുകളഞ്ഞത്.

അങ്ങനെ ഒരവസരത്തിലാണ് ജിബീഷേട്ടന്‍‌ പറഞ്ഞത് “ നീ രാവിലെ പോകുമ്പോള്‍ എന്തിന് സൈക്കിളിനു പോണം നമുക്ക് ഈ സ്കൂട്ടറിനു പോകാമല്ലോ. കൂടെ ഞാനോ നിന്റെ ചേട്ടനോ വരാം. എന്നിട്ട് വണ്ടി ഞങ്ങള്‍‌ തിരിച്ചു കൊണ്ടു വരാം” ( മറ്റെല്ലാവരും അതിനെ ലൂണ/ ലാമ്പി എന്നൊക്കെ കളിയാക്കി വിളിക്കുമ്പോള്‍‌‍ ജിബീഷേട്ടന്‍‌ മാത്രമാണ് അതിനെ സ്കൂട്ടര്‍‌ എന്നു വിളിച്ചിരുന്നത്).

അതൊരു കൊള്ളാവുന്ന ഐഡിയ ആയി എനിക്കും തോന്നി. രാവിലെ തന്നെ സൈക്കിള്‍‌ ചവിട്ടേണ്ടല്ലോ. അങ്ങനെ തുടര്‍‌ന്നുള്ള എന്റെ മടക്കയാത്രയില്‍‌ ആ വണ്ടി എനിക്കും ഒരുപകാരമായി.

പക്ഷേ, ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്. ആ ശകടം സ്റ്റാര്‍‌ട്ടായി കിട്ടുന്നതിന് മിനിമം 15 മിനുട്ടെടുക്കും. (പ്രത്യേകിച്ചും വെളുപ്പിന്) എഞ്ചിനൊക്കെ ഒന്നു ചൂടു പിടിക്കുന്നതു വരെ അതിന്‍‌ മേല്‍‌ ഗുസ്തി പിടിക്കണം. ആ പത്തു പതിനഞ്ചു മിനുട്ടു കൊണ്ട് ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ളവരെല്ലാം എഴുന്നേറ്റിട്ടുണ്ടാകും. എന്നാലും വീട്ടുകാരെ ഓര്‍‌ത്തിട്ടോ എന്തോ അതിനും നാട്ടുകാര്‌ ഒന്നും പറയാറില്ല, പാവങ്ങള്‍‌! എല്ലാം സഹിച്ചു.

അങ്ങനെ ഒരു തവണ ഞാന്‍‌ നാട്ടിലെ അവധിക്കാലവും കഴിഞ്ഞ് തിരികെ പിറവത്തേയ്ക്ക് പോകാനൊരുങ്ങുകയായിരുന്നു. അന്നൊരു ദിവസം ജിബീഷ് ചേട്ടനെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കേണ്ടല്ലോ എന്നു കരുതി, എന്റെ കൂടെ ചേട്ടന്‍‌ (ഇപ്പോള്‍‌ ഹരിശ്രീ എന്ന ബ്ലോഗര്‍‌)വരാമെന്നേറ്റു. അന്ന് എന്തോ ഒരു കാരണം കൊണ്ട് ഒരല്‍പ്പം താമസിച്ചാണ് ഞങ്ങള്‍‌ ഇറങ്ങിയത്. സാധാരണ ഇറങ്ങുന്ന 5.00 നു പകരം 5.15 ആയി. അതായത് ഇനി കഷ്ടിച്ച് 10 മിനുട്ടു കൊണ്ട് കൊരട്ടിയിലെത്തണം. 5.25 ന് സാധാരണ കിട്ടാറുള്ള ഒരു പുനലൂര്‍‌ ഫാസ്റ്റ് പാസഞ്ചറുണ്ട്. അതു പോയാല്‍‌ പിന്നെ ഉടനെയൊന്നുമില്ല, ഞാന്‍‌ കോളേജിലെത്താന്‍‌ വൈകുകയും ചെയ്യും.

അതു കൊണ്ട് ഞാനും ചേട്ടനും കുറച്ചു ധൃതിയിലാണ് ഇറങ്ങിയത്. കുറച്ചു കൂടി എക്സ്പര്‍‌ട്ട് ഡ്രൈവറായതിനാല്‍‌ വണ്ടി ഓടിക്കുന്ന ദൌത്യം ഞാനേറ്റെടുത്തു. (ഉവ്വ!)

എന്തായാലും ആ വളവും തിരിവും നിറയെ ഗട്ടറുകളുമുള്ള അ വഴിയിലൂടെ ഞാന്‍- വണ്ടി പറപ്പിച്ചു വിട്ടു.(എന്നു വച്ചാല്‍‌ ഒരു പഴഞ്ചന്‍‌ വിജയ് സൂപ്പറിന്റെ പരമാവധി വേഗം ഊഹിക്കാമല്ലൊ. എന്നാലും അതിന്റെ മാക്സിമം വേഗത്തില്‍‌) .ആ വണ്ടിയുടെ ഹെഡ് ലൈറ്റാണെങ്കില്‍‌ ഒരു മെഴുകുതിരിയുടെ വെട്ടമേ ഉണ്ടായിരുന്നുമുള്ളൂ. എങ്കിലും വെളുപ്പിനേ ആയിരുന്നതിനാല്‍‌ റോഡില്‍‌ കാര്യമായി ആരുമുണ്ടാകില്ലെന്നുള്ള ധൈര്യത്തിലുമാണ് ഞാന്‍‌ ഫുള്‍‌സ്പീഡില്‍‌ ഓടിച്ചത്. മാത്രമല്ല, നല്ല പരിചയമുള്ള വഴി ആയതിനാല്‍‌ എവിടെയൊക്കെയാണ് ഗട്ടറുകള്‍‌, എവിടെയൊക്കെയാണ് ഹമ്പുകള്‍‌ ,വളവുകള്‍‌ എന്നെല്ലാം നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.

പിറകിലിരുന്ന ചേട്ടന്‍‌ എന്റെ പോക്കു കണ്ട് “പതുക്കെ പോടാ…”, “ നീ നിര്‍‌ത്ത്, ഞാനോടിക്കാം” എന്നെല്ലാം വിളിച്ചു കൂവുന്നതൊന്നും മുഖവിലയ്ക്കെടുക്കാതെ ഞാന്‍‌ വണ്ടി കത്തിച്ചു വിടുകയാണ്. മറ്റൊന്നുമല്ല, ബസ്സ് മിസ്സാകുമെന്ന പേടി തന്നെ കാരണം.

അങ്ങനെ പകുതി ദൂരം കഴിഞ്ഞു. കുലയിടം എന്ന സ്ഥലവും കഴിഞ്ഞ് റോഡ് കുറേ ദൂരം വളവുകളൊന്നുമില്ലാതെ കിടക്കുകയാണ്. അങ്ങു ദൂരെ വരെ കാണാം. ആ ധൈര്യത്തില്‍- ഞാന്‍‌ വണ്ടി ഫോര്‍‌ത്ത് ഗിയറില്‍‌ തന്നെ ഫുള്‍‌ ആക്സിലറേറ്റരില്‍‌ ഓടിക്കുകയാണ്. റോട്ടിലെങ്ങും ആരുമില്ല. ഇരുട്ടു മാറിയിട്ടില്ലെങ്കിലും ഇടയ്ക്കിടെ സ്ടീറ്റ് ലൈറ്റുമുണ്ട്. അങ്ങു ദൂരെ ഒരാള്‍‌ സൈക്കിളില്‍‌ പോകുന്നതു മാത്രം കാണാം. അല്ലാതെ ആരുമില്ല.

ദൂരെ ഒരാള്‍‌ മാത്രമല്ലേ സൈക്കിളില്‍‌ എനിക്കു മുന്‍പേ പോകുന്നതായുള്ളൂ. എതിരേ ആരും വരുന്നുമില്ല. എങ്കില്‍‌ അയാളെക്കൂടെ ഓവര്‍‌ടേക്ക് ചെയ്ത് പോയേക്കാമെന്ന് ഞാന്‍‌ കുറേ ദൂരെ നിന്നേ മനസ്സില്‍‌ തീരുമാനിച്ചു. അയാളപ്പോള്‍‌ സൈക്കിള്‍‌ ഓടിക്കുന്നത് ഏതാണ്ട് റോഡിനു നടുവിലൂടെയാണ്. ‘ഞാനടുത്തെത്തുമ്പോഴേയ്ക്കും അയാള്‍‌ ഇടത്തോട്ടു മാറുമായിരിക്കും. അപ്പോള്‍‌ വലതു ഭാഗത്തു കൂടെ എനിക്ക് അയാളെ ഓവര്‍‌ടേക്ക് ചെയ്യാം‘ എന്നെല്ലാം മനസ്സില്‍‌ കണക്കു കൂട്ടി ഞാനും ഏതാണ്ട് റോഡിനു നടുക്കു കൂടെ തന്നെ ഓടിക്കുകയാണ്.

അയാളും ഞാനും തമ്മിലുള്ള ദൂരം കുറഞ്ഞു വരികയാണ്. ആ ഭാഗത്താണെങ്കില്‍‌ 2 സ്ടീറ്റ് ലൈറ്റുകള്‍‌ കത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നുമില്ല. അതു കൊണ്ട്, സൈക്കിളില്‍‌ ഒരു രൂപത്തെ കാണാമെന്നല്ലാതെ അയാളെ എനിക്കപ്പോഴും വ്യക്തമായി കാണാനാകുന്നില്ല. അങ്ങനെ ഞാനയാളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് അടുക്കുകയാണ്. അപ്പോഴാണ് ഞാനത് ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. എനിക്കു വലതു ഭാഗത്തു കൂടെ കടന്നു പോകാന്‍‌ വഴി തരുന്നതിനു പകരം അയാളും വലത്തോട്ട് നീങ്ങി നീങ്ങി വരുകയാണ്. വലത്തു ഭാഗത്തു കൂടെ ഓവര്‍‌ടേക്കു ചെയ്യുന്നതാണല്ലോ ശരി എന്നും കരുതി, ഞാനും വണ്ടി വലത്തോട്ടു തന്നെ നീക്കുകയാണ്.

അയാളെന്താ ഇടത്തേയ്ക്കു മാറാത്തത് എന്ന് ആലോചിക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും ഞാനയാളുടെ ഏതാണ്ട് ഒരു 50 മീറ്ററോളം അടുത്തെത്തി. അപ്പോഴാണ് എനിക്കയാളെ ശരിക്കും കാണാന്‍‌ കഴിഞ്ഞത്. ഞാന്‍‌ കരുതിയതു പോലെ അയാള്‍‌ എനിക്കു മുന്‍പേ പോകുകയായിരുന്നില്ല. എനിക്കെതിരേ സൈക്കിളിനു വരുകയായിരുന്നു. ആ സമയമായതിനാലും റോഡില്‍‌ ആവശ്യത്തിന് വെളിച്ചമില്ലാതിരുന്നതിനാലും അയാള്‍‌ എനിക്കു നേരെയാണ് വരുന്നതെന്ന് എനിക്കു മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. അയാള്‍‌ സൈക്കിള്‍‌ സൈഡിലേക്കൊതുക്കാമെന്നു കരുതിയായിരിക്കണം വലത്തോട്ടു നീങ്ങിയത്. എന്നാല്‍‌ അയാള്‍‌‌ മുന്‍പേ പോകുകയാണെന്നു കരുതി അയാളെ വലത്തു ഭാഗത്തു കൂടി ഓവര്‍‌ടേക്ക് ചെയ്യാനായി എന്റെ വണ്ടിയുമായി റോഡിനു വലത്തു ഭാഗത്തേയ്ക്ക് അതിവേഗം വരുകയായിരുന്നല്ലോ ഞാന്‍‌.

സംഭവം എനിക്കു വ്യക്തമായപ്പോഴേയ്ക്കും ഞാനയാളുടെ തൊട്ടടുത്തെത്തിയിരുന്നു. ആസന്നമായ, ഒഴിവാക്കാനാകാത്ത ഒരു ദുരന്തം മനസ്സിലാക്കിയ അയാള്‍‌ ഒഴിഞ്ഞു മാറാനിട കിട്ടാതെ, വരുന്നതു നേരിടുവാനെന്ന വണ്ണം നില്‍‌ക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് സംഭവം പിടി കിട്ടിയ ഞാന്‍‌ അതിവേഗം വണ്ടി ഒന്നു പാളിച്ച് ഏതാണ്ട് റോഡില്‍‌ ഒരു “S” എഴുതിയതു പോലെ വണ്ടി വളച്ചു ചവിട്ടി നിര്‍‌ത്തി. എങ്കിലും വന്ന വേഗത കാരണം സ്കൂട്ടറിന്റെ ഒരു സൈഡ് ആ സൈക്കിളിന്റെ പുറകിലെ സ്റ്റാന്‍‌ഡുമായി ചെറുതായൊന്ന് ഉരഞ്ഞു. അപ്പോഴേയ്ക്കും സൈക്കിള്‍‌ അയാള്‍‌ നിര്‍‌ത്തിയതിനാല്‍‌ ഒന്നു ഉലഞ്ഞതല്ലാതെ അയാള്‍‌ക്കും ഒന്നും പറ്റിയില്ല. സ്കൂട്ടര്‍‌ റോഡിനു വട്ടം നിര്‍‌ത്തി, സ്റ്റാന്‍‌ഡിട്ട് ഞാന്‍‌ ചാടിയിറങ്ങി, അയാളുടെ അടുത്തേയ്ക്കോടി ചെന്നു.

അപ്പോള്‍‌ അയാളാകട്ടെ ഉറപ്പിച്ചു എന്നു കരുതി ഉപേക്ഷിക്കാന്‍‌ തയ്യാറായ ജീവന്‍‌ അപ്രതീക്ഷിതമായി തിരികെ കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിലും അവിശ്വാസത്തിലും ശ്വാ‍സം പോലും വിടാനാകാതെ നില്‍‌ക്കുകയായിരുന്നു.

“സോറി ചേട്ടാ, എന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ?” എന്ന എന്റെ ചോദ്യത്തിന് “ഇല്ല. നോക്കിപ്പോകണ്ടേ മോനേ” എന്നു മാത്രമാണ് അയാള്‍‌ പറഞ്ഞത്.

(സത്യമായിട്ടും ആ ‘മോനെ’ എന്ന വിളിക്കു മുന്‍‌പോ പിന്‍‌പോ അയാള്‍‌ ഒന്നും ചേര്‍‌ത്തില്ലാട്ടോ.ജീവന്‍‌ തിരിച്ചു കിട്ടിയ സന്തോഷം കാരണമായിരിക്കും )

എന്തായാലും വലിയോരു അപകടം ഒഴിവായിക്കിട്ടിയതിന്റെ സന്തോഷത്തോടെയാണ് ഞാനന്ന് എന്റെ യാത്ര തുടര്‍‌ന്നത്.

[എന്തായാലും കഷ്ടപ്പെട്ടത് വെറുതെയായില്ലാട്ടോ, ഞാന്‍‌ കൊരട്ടിയില്‍‌ വണ്ടി നിര്‍‌ത്തി ഓടിച്ചെല്ലുമ്പോഴേയ്ക്കും പുനലൂര്‍‌ ഫാസ്റ്റ് സ്റ്റോപ്പില്‍‌ നിന്നും എടുക്കുന്നതേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ]