വിശപ്പിന്റെ ഒരു രാത്രി

ഞങ്ങള്‍‌ പിറവം ബിപിസി കോളേജിലെ രണ്ടാം വര്‍‌ഷമായിരുന്നു ഏറ്റവും രസകരമായി ആഘോഷിച്ചത്. ഒന്നാം വര്‍‌ഷത്തില്‍‌ ജൂനിയേഴ്സ് എന്ന പരിചയക്കുറവും മൂന്നാം വര്‍‌ഷം സീനിയേഴ്സ് എന്ന ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍‌ രണ്ടാം വര്‍‌ഷം പോലെ കോളേജില്‍‌ ‘അര്‍‌മ്മാദിച്ചു’ നടക്കാന്‍‌ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.

ഞങ്ങളുടെ ബിപിസി കോളേജില്‍ അന്ന് മൂന്ന് അസ്സോസിയേഷനുകളാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. പണച്ചാക്കുകളെക്കൊണ്ടു നിറഞ്ഞ ബി.ബി.എ. അസ്സോസിയേഷന്‍‌, അവരോട് കിടപിടിക്കുന്ന ബി.സി.എ. അസ്സോസിയേഷന്‍‌, പിന്നെ ഇടത്തരക്കാരായ ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ഇലക്ട്രോണിക്സ് അസ്സോസിയേഷനും. ഇതില്‍‌ എന്തു പരിപാടികള്‍‌ക്കും ബി.ബി.എ. യും ബി.സി.എ.യും പണം വാരിയെറിഞ്ഞ് പരിപാടികള്‍‌ ഗംഭീരമാക്കാറുള്ളപ്പോ‌ള്‍‌ കൂട്ടായ്മ കൊണ്ടും പരിപാടികളിലെ വൈവിദ്ധ്യം കൊണ്ടും മാത്രമാണ് ഞങ്ങള്‍‌ ഇലക്ട്രോണിക്സുകാര്‍‌ അവിടെ പിടിച്ചു നിന്നിരുന്നത്. ഈ മൂന്ന് അസ്സോസിയേഷനും തമ്മില്‍‌ ആരോഗ്യപരമായ ഒരു മത്സരവും അവിടെ നില നിന്നിരുന്നു.

രണ്ടാം വര്‍‌ഷത്തില്‍‌ ഞങ്ങള്‍‌ക്കു കിട്ടിയ ഒരു ഉത്തരവാദിത്വമുള്ള ജോലിയായിരുന്നു ഇലക്ട്രോണിക്സ് അസോസിയേഷന്‍‌ സംഘടിപ്പിച്ച എക്സിബിഷന്‍‌. അസ്സോസിയേഷന്റെ സെക്രട്ടറി ഞങ്ങളുടെ ബിട്ടു ആയിരുന്നതിനാല്‍‌ പരിപാടി ഭംഗിയാക്കേണ്ടത് ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സുകാരുടെ ആവശ്യമായിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും ഞങ്ങള്‍‌ 7 പേരുടെ. സീനിയേഴ്സിന്റെയും ജൂനിയേഴ്സിന്റെയും സഹകരണം വേണ്ടുവോളം കിട്ടിയിരുന്നുവെങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ പ്രധാന എതിരാളികള്‍‌ മറ്റു അസ്സോസ്സിയേഷനുകളല്ലായിരുന്നു. മറിച്ച്, ഞങ്ങളുടെ അസ്സോസിയേഷന്റെ ഫണ്ട് തന്നെയായിരുന്നു. കാരണം മറ്റ് അസ്സോസിയേഷനുകളെല്ലാം ആ വര്‍‌ഷം തുടക്കത്തിലെ ഫണ്ട് ബാലന്‍‌സ് 20,000/- എന്നും 12000/- എന്നുമെല്ലാം അനൌണ്‍‌സ് ചെയ്തു കൊണ്ടാണ് തുടങ്ങിയതെങ്കില്‍‌ ഞങ്ങളുടെ ഫണ്ട് -2000/- ആയിരുന്നു. കോളേജ് ഫണ്ടിലേയ്ക്ക് 2000/- കടം. എന്നു വച്ചാല്‍‌ കോളേജ് കോമ്മണ്‍‌ ഫണ്ടിലേയ്ക്ക് 2000 എടുത്തു കൊടുത്താലേ അവര്‍‌ ബാലന്‍‌സ് ‘പൂജ്യം’ എന്ന ഒരു സ്ലിപ്പെഴുതി തിരിച്ചു തരൂ എന്ന അവസ്ഥ.

എങ്കിലും ഒരു ടാലന്റ് എക്സിബിഷന്‍‌ നടത്തണമെന്നുള്ള ഞങ്ങളുടെ ആവശ്യം അസ്സോസിയേഷന്‍ മീറ്റിങ്ങില്‍‌ വച്ച് എല്ലാവരുടേയും സമ്പൂര്‍‌ണ്ണ പിന്തുണയോടെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു. അദ്ധ്യാപകരുടേയും വിദ്യാര്‍‌ത്ഥികളുടേയും പിന്തുണ ഉണ്ടെങ്കിലും പ്രശ്നം അപ്പോഴും ഫണ്ട് മാത്രമാണ്. അവസാനം അതിനും ഒരു വഴി കണ്ടു. എല്ലാ വിദ്യാര്‍‌ത്ഥികളുടേയും വീട്ടില്‍‌ പോയി അവരെ ക്ഷണിക്കുക. ഒപ്പം ഒരു സംഭാവന പിരിവും. കൂടാതെ നാട്ടിലുള്ള എല്ലാ കടകളിലും മറ്റും പരസ്യം പിടിക്കുക. അങ്ങനെ അതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വവും ഞങ്ങളുടെ തലയില്‍‌ തന്നെയായി.(എന്നു വച്ച് പഠന സമയത്തല്ല, ദിവസവും ക്ലാസ്സു കഴിഞ്ഞ് 5 മണിയ്ക്കു ശേഷം മാത്രം ഇറങ്ങും. അര്‍‌ദ്ധരാത്രിയോടെ തിരിച്ചെത്തും). അങ്ങനെ പോകുന്ന മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കുന്നതെല്ലാം വളരെ വൈകിയായിരിക്കും. എല്ലാ വീടുകളിലും കറങ്ങി, അവസാനം തിരികെ പോരും വഴി എവിടെ നിന്നെങ്കിലുമായിരിക്കും കഴിയ്ക്കുക.

അതു പോലൊരു ദിവസം യാത്ര മൂവാറ്റുപുഴ - കോതമംഗലം ഭാഗത്തേയ്ക്കായിരുന്നു. ഞങ്ങള്‍‌ക്കൊപ്പം സാധാരണ ഫിലിപ്പും തോമാ‍യും വിവേകും വരാറുണ്ടെങ്കിലും അന്ന് അവരുണ്ടായിരുന്നില്ല. 2001 മാര്‍‌ച്ച് അവസാനമാണ് സംഭവം. കൂട്ടത്തിലുള്ള ഭൂരിഭാഗം പേര്‍‌ക്കും ഈസ്റ്റര്‍ നോമ്പുണ്ട്. അന്ന്‍ കോതമംഗലം ഭാഗത്തുള്ള രണ്ടു മൂന്നു സുഹൃത്തുക്കളുടെ വീടുകളായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. മുന്‍‌കൂട്ടി അറിയിച്ചു സമ്മതം വാങ്ങിയിരുന്നുവെങ്കിലും ചമ്മലോടെയാണ് ഞങ്ങള്‍‌ അവരുടെ വീടുകളില്‍‌ ചെന്നു കയറിയത്. വളരെ അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളായിട്ടും ആദ്യമായി അവരുടെ വീട്ടില്‍‌ ചെല്ലുന്നത് സംഭാവന പിരിയ്ക്കാനാണല്ലോ എന്നതു തന്നെ ചമ്മലിന്റെ കാരണം. എന്നാലും അസ്സോസിയേഷനു വേണ്ടി ആണല്ലോ എന്ന സമാധാനത്തില്‍‌ രണ്ടും കല്‍പ്പിച്ചു കയറി. ആദ്യം ജേക്കബിന്റെ വീട്ടില്‍‌. പിന്നെ, സോമിയുടെ വീട്ടില്‍‌. എല്ലായിടത്തു നിന്നും വളരെ സ്നേഹപൂര്‍‌വ്വമായ സ്വീകരണം. ചായ, നാരങ്ങാ വെള്ളം, സ്വീറ്റ്സ് അങ്ങനെ. രണ്ടിടത്തു നിന്നും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി, അവരെ എക്സിബിഷനു ക്ഷണിച്ച് അവസാനം സുമയുടെ വീട്ടിലേയ്ക്ക്. വഴി അറിയാത്തതിനാല്‍‌ സോമിയുടെ ചേട്ടനും കൂടെ വന്ന് വീട് കാണിച്ചു തന്നു. അപ്പോഴേയ്ക്കും രാത്രിയായിരുന്നു. അവിടെ നിന്നും കിട്ടി, എല്ലായിടത്തേയും പോലെ ചായയും ചിപ്സും. അവരുടെ വീട്ടുകാരെയും പരിപാടിയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ച് അവിടെ നിന്നും സംഭാവനയും വാങ്ങി ഇറങ്ങാന്‍‌ തുടങ്ങുമ്പോള്‍‌ അവര്‍‌ നിര്‍‌ബന്ധിച്ചു, രാത്രിയായില്ലേ, ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടു പോകാമെന്നും പറഞ്ഞ്. എന്നാല്‍‌ സംഭാവന പിരിയ്ക്കാന്‍‌ വന്നതും പോരാഞ്ഞ് ഭക്ഷണം കൂടെ കഴിച്ച് അവരെ ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കാനുള്ള മടി കാരണം ഞങ്ങള്‍‌ അതു നിരസിച്ചു. സുമയും അവളുടെ അമ്മയും വീണ്ടും വീണ്ടും നിര്‍‌ബന്ധിച്ചപ്പോള്‍‌ ഞാന്‍‌ ചാടിക്കയറി പറഞ്ഞു , ‘ഞങ്ങള്‍‌ വരുന്ന വഴി ഫുഡ് കഴിച്ചതേയുള്ളൂ, അതു കൊണ്ടാണ് വേണ്ടാത്തത്‘ എന്ന്. പിന്നെ അവരും നിര്‍‌ബന്ധിച്ചില്ല.

അവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞ് ഞങ്ങള്‍ തിരികെ യാത്ര തുടങ്ങി. അവരുടെ വീട്ടില്‍‌ നിന്നും കുറച്ചങ്ങു പോയതേയുള്ളൂ… മത്തന്‍‌ ബൈക്ക് ചവിട്ടി നിര്‍‌ത്തി. അതു കണ്ട് പുറകേ വന്നിരുന്നവരും നിര്‍‌ത്തി. “എന്താടാ നിര്‍‌ത്തിയത്” എന്ന് ഞാന്‍‌ ചോദിച്ചു തീരും മുന്‍‌പ് അവനെന്റെ കഴുത്തിനു പിടിച്ചു. എന്നിട്ടു ചോദിച്ചു.

“നമ്മളെല്ലാവരും ഒരുമിച്ചല്ലേടാ പട്ടീ കോളേജില്‍‌ നിന്നും ഇറങ്ങിയത്? എന്നിട്ട് ഇതിനിടയില്‍‌ നീ മാത്രമെപ്പൊഴാ വരുന്ന വഴി ഭക്ഷണം കഴിച്ചത്? നീ സുമയുടെ അമ്മയോട് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നല്ലോ നമ്മളെല്ലാവരും കഴിച്ചൂ എന്ന്”
“എടാ, അതു പിന്നെ, അവിടെ നിന്നും സംഭാവന പിരിച്ചതും പോരാ, ഇനി ഭക്ഷണവും കൂടെ കഴിയ്ക്കുന്നതെങ്ങനെയാടാ… അതാണ് ഞാനങ്ങനെ…” ഞാന്‍‌ ന്യായീകരിക്കാന്‍‌ ശ്രമിച്ചു.

“അളിയാ…വല്ലാതെ വിശക്കുന്നെടാ...” സുധിയപ്പനും മത്തനൊപ്പം കൂടി.

“എന്തായാലും സാരമില്ലെടാ, പോകുന്ന വഴി വല്ല തട്ടുകടയിലും കയറാം, ഹോട്ടലെല്ലാം അടച്ചു കാണും … മത്താ നീ വേഗം വിട് , സമയം 10 കഴിഞ്ഞു” ബിട്ടു ഒരു സമാധാനം കണ്ടെത്തി.

അങ്ങനെ എല്ലാവരും വീണ്ടും യാത്ര തുടര്‍‌ന്നു. മൂവാറ്റുപുഴ എത്തിയപ്പോള്‍‌ അവിടുത്തെ ഒരുവിധം തട്ടുകടകളും പൂട്ടിക്കഴിഞ്ഞു. ബാക്കിയുള്ളിടത്ത് ആകെയുള്ളത് മുട്ടയും ബ്രെഡും മാത്രം.

“മുട്ട ഏതായാലും വേണ്ട, നോമ്പുള്ളതാ” ബിമ്പുവിന്റെ അഭിപ്രായത്തെ ബിട്ടുവും ജോബിയും ന്യായീകരിച്ചു.

“എന്നാല്‍‌ പിറവത്തു നിന്നാകാം… ദോശ കാണാതിരിയ്ക്കില്ല” സുധി പറഞ്ഞു.

എല്ലാവരും സമ്മതിച്ചു. വീണ്ടും യാത്ര തുടര്‍‌ന്നു. പിറവത്ത് എത്തിയപ്പോള്‍‌ ഒരു തട്ടുകട മാത്രം തുറന്നിരിപ്പുണ്ട്. ബാക്കിയെല്ലാം അടച്ചു. അവിടെയാണെങ്കില്‍‌ ആകെയുള്ളത് പുട്ടു മാത്രവും.

“ഏയ്… ഈ രാത്രി സമയത്ത് പുട്ടു കഴിച്ചാല്‍‌ ശരിയാകില്ല. നമുക്ക് കൂത്താട്ടുകുളം വരെ പോകാമെടാ…10 കിലോമീറ്ററു കൂടെ പോയാല്‍‌ പോരെ? നല്ല കപ്പയും ദോശയും കിട്ടും”. മത്തന്‍‌ തന്റെ ഐഡിയ പുറത്തെടുത്തു.

രാത്രി പുട്ടിനേക്കാള്‍‌ എല്ലാവര്‍‌ക്കും പ്രിയം കപ്പയോ ദോശയോ ആയതിനാല്‍‌ ആരും എതിരു പറഞ്ഞില്ല. വിശപ്പു കാരണം സുധിയപ്പന്‍‌ മാത്രം ‘അതു വേണോടാ, പുട്ടു പോരേ’ എന്ന സന്ദേഹത്തില്‍‌ നിന്നു.

“ആദ്യം ഇവിടെ നിന്നും പുട്ടടിച്ചിട്ട് കൂത്താട്ടുകുളത്തു നിന്നും നമുക്ക് കപ്പയും പിന്നെ അഞ്ചാറു ദോശയുമായാലോ” കയ്യിലെ മസിലു വിറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിയ്ക്കുന്നതിനിടെ ജോബി പുട്ടിനെ നോക്കി വെള്ളമിറക്കി..

എന്നാല്‍‌ ഭൂരിഭാഗത്തിന്റെ അഭിപ്രായം മാനിച്ച് എല്ലാവരും കൂത്താട്ടുകുളത്തേയ്ക്ക് പറന്നു. പോകും വഴി ബിട്ടു മത്തനോട് ഒരിക്കല്‍‌ കൂടി ചോദിച്ചു “ മത്താ, സമയം 11.30 ആയീട്ടോ. അവിടെ ഫുഡ് ഉണ്ടാകുമോടാ?”

“എടാ, അവിടെ ഫുഡ് ഉണ്ടാകുമെന്ന് ഉറപ്പാ… നേരം വെളുക്കുന്നതു വരെ ഏതാണ്ട് 4 മണി - 5 മണി വരെ അവിടത്തെ ഒരു തട്ടുകട ഉണ്ടാകാറുണ്ട്. ഞാന്‍‌ പല തവണ അവിടെ നിന്നും അര്‍‌ദ്ധരാത്രി പോലും ഫുഡ് കഴിച്ചിട്ടുണ്ട്. നിങ്ങള്‍‌ ധൈര്യമായിപ്പോരേ…” മത്തന്‍‌ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.

അങ്ങനെ വലിയ പ്രതീക്ഷയില്‍‌ രാത്രി 12 മണിയോടെ കൂത്താട്ടുകുളത്തെ ആ തട്ടുകടയിലെത്തുമ്പോള്‍‌ ഞങ്ങള്‍‌ കണ്ട കാഴ്ച ഹൃദയഭേദകമായിരുന്നു. അവിടുത്തെ ചേട്ടന്മാര്‍‌ വലിയ രണ്ടു മൂന്ന് ചെമ്പുകള്‍‌ കഴുകി വൃത്തിയാക്കുന്നു.

സംശയത്തോടെയെങ്കിലും ആ കടക്കാരോടുള്ള ചെറിയൊരു അടുപ്പം വച്ച് മത്തനവരോട് ചോദിച്ചു “ചേട്ടാ, കഴിയ്ക്കാനൊന്നുമില്ലേ?”

“അയ്യോ മാനെ, എല്ലാം തീര്‍‌ന്നുപോയല്ലോടാ. കുറച്ചു മുന്‍പ് ഒരു ടൂറിസ്റ്റ് ബസ്സ് ഇവിടെ നിര്‍‌ത്തി. ആ വണ്ടിയിലെ എല്ലാവരും ഇവിടെ നിന്നാണ് കഴിച്ചത്. അതോണ്ട് എല്ലാം നേരത്തേ തീര്‍‌ന്നു.”

അതും കേട്ടു കൊണ്ടാണ് ഞങ്ങള്‍‌ ബാക്കി എല്ലാവരും അങ്ങോട്ട് ചെല്ലുന്നത്. ഇനിയെന്തു പറയും എന്ന ദയനിയാവസ്ഥയില്‍‌ മത്തന്‍‌ സുധിയുടെ മുഖത്തേയ്ക്കു നോക്കുമ്പോള്‍‌ ഒന്നും മിണ്ടാതെ സുധി ഓടി വന്ന് ബൈക്കില്‍‌ കയറി. എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു “ വേഗം വാടാ, പിറവത്തേയ്ക്ക് . പുട്ടെങ്കില്‍‌ പുട്ട്. അതും തീരുന്നതിനു മുന്‍പ് വാ”

പെട്ടെന്ന് എല്ലാവരും കര്‍‌മ്മ നിരതരായി. എല്ലാവരും ബൈക്ക് തിരിച്ചു വിട്ടു, വീണ്ടും പിറവത്തേയ്ക്ക്. വന്നതിനേയ്ക്കാള്‍‌ വേഗത്തിലാണ് തിരിച്ചു ചെന്നതെങ്കിലും അവിടേയും വൈകിപ്പോയിരുന്നു. അവിടുത്തെ ആ തട്ടുകടയും അടച്ചു പൂട്ടി പോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ശൂന്യമായ ആ പിറവം ടൌണില്‍‌ ആരോടെന്നില്ലാതെ ഉറക്കെ രണ്ടു ചീത്തയും വിളിച്ച് കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞ് നിര്‍‌വ്വികാരമായ മുഖത്തോടെ സുധിയപ്പന്‍‌ അവന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ബൈക്കിന്റെ താക്കോല്‍‌ എന്നെ ഏല്‍‌പ്പിച്ചു. ചോദ്യ ഭാവത്തില്‍‌ അവന്റെ മുഖത്തു നോക്കിയപ്പോള്‍‌ തളര്‍‌ന്ന ശബ്ദത്തില്‍ ദയനീയമായി അവന്‍‌ പറഞ്ഞു “നീ ഓടിച്ചാല്‍‌ മതി. വിശന്നിട്ട് കണ്ണു കാണാന്‍‌ വയ്യെടേയ്”

അവസാനം പിറവം മുതല്‍‌ റൂം എത്തുന്നതു വരെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ വീടുകളില്‍‌ നിന്നുള്ള ഫുഡ് മുടക്കിയതിന് എന്നെയും, അവസാനം കിട്ടിയ ഭക്ഷണം പോരെന്നു പറഞ്ഞതിന് മത്തനേയും ചീത്ത പറഞ്ഞു കൊണ്ട് എല്ലാവരും ഞങ്ങളുടെ റൂമിലെത്തി. എന്നിട്ട് രണ്ടു കുപ്പി പച്ച വെള്ളം വീതം വലിച്ചു കേറ്റി ഉറങ്ങാന്‌ കിടക്കുമ്പോള്‍‌ ‘വിയറ്റ്നാം കോളനി’യില്‍‌ മോഹന്‍‌ ലാല്‍‌ ഇന്നസെന്റിനോട് പറയുന്ന ആ ഡയലോഗ് ഞാന്‍‌ ആത്മഗതം പോലെ പറഞ്ഞു.

“ഒരു നേരം ഭക്ഷണം കഴിച്ചില്ലാന്നു വച്ച് ആരും ചത്തൊന്നും പോകില്ലല്ലോ”

എന്നാല്‍‌ അറിയാതെ അത് അല്പം ഉറക്കെ ആയിപ്പോയതിനാല്‍‌ അതിന് മറുപടിയായി ബാക്കിയുള്ളവന്മാരുടെ വായിലിരിക്കുന്ന അന്നത്തെ അവസാനത്തെ ചീത്തയും കൂടെ കേട്ടിട്ടാണ് ഞാനന്ന് ഉറങ്ങിയത്.