ഒരു കിഡ്നാപ്പിങ്ങ് ശ്രമം

സമയം അര്‍‌ദ്ധരാത്രി കഴിഞ്ഞു. ഞാന്‍‌‌ കുറച്ചൊരു അക്ഷമയോടെ റോഡിലേയ്ക്കു നോക്കി. പ്രതീക്ഷിച്ചതു പോലെ വണ്ടികളൊന്നും കാണുന്നില്ല. സുഹൃത്തുക്കളെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കേണ്ടല്ലോ എന്നു കരുതിയാണ് അവരോട് വീണ്ടും ബൈക്കുമായി തിരിച്ചു വരേണ്ട എന്നു പറഞ്ഞത്. ഈ രാത്രി സമയത്ത് പത്തിരുപത് കിലോമീറ്റര്‍‌ … പോരാത്തതിന് നല്ല മഴയും. എന്റെ റൂട്ടില്‍‌ സധാരണ ഇഷ്ടം പോലെ വണ്ടികള്‍‌ കാണാറുള്ളതാണ്… ടെമ്പോയോ, ജീപ്പോ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ. എന്നാല്‍‌ ഇന്നിതെന്തു പറ്റി?

പെട്ടെന്ന് ശക്തമായ ഒരു മിന്നല്‍‌! തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം ആ പ്രദേശം മൊത്തം ഇരുളിലായി. തുടര്‍‌ന്ന് മാലപ്പടക്കം പോലെ ഇടിമുഴക്കവും… “നാശം! കറന്റും പോയി. ഇതിനി എപ്പോ വരുമോ ആവോ?” ഞാന്‍‌ മനസ്സില്‍‌ പറഞ്ഞു.

‌ അന്ന് ഞാന്‍‌ ഓഫീസില്‍‌ നിന്നിറങ്ങിയത് കുറച്ചു വൈകിയായിരുന്നു. വെള്ളിയാഴ്ചയാണ്. ശനിയും ഞായറും അവധി. ഇതെല്ലാം ഓര്‍‌ത്തിട്ടാണ് സുഹൃത്തുക്കള്‍‌ സെക്കന്റ് ഷോയ്ക്കു വിളിച്ചപ്പോള്‍‌ പോകാമെന്നു കരുതിയത്. ഞാന്‍‌ കൂടിയായാല്‍‌ നാലു പേരാകും. ബൈക്കു സ്വന്തമായുള്ള രണ്ടു സുഹൃത്തുക്കളുമുണ്ട് എന്ന കാരണം കൊണ്ടു തന്നെ രണ്ടാമതൊന്ന് ആലോചിക്കാതെ സമ്മതിച്ചു. വൈകുന്നേരം വരെ മഴയുടെ ലക്ഷണം പോലുമുണ്ടായിരുന്നുമില്ല. എന്നാല്‍‌ സിനിമയ്ക്കിടയിലെപ്പോഴാണ് മഴ തുടങ്ങിയതെന്ന്‍ അറിയില്ല. പുറത്തിറങ്ങുമ്പോള്‍‌ ശക്തമായ മഴ. ഉടനെയൊന്നും അതിനു ശമനമുണ്ടാവില്ലെന്നു മനസ്സിലാക്കി, നനഞ്ഞാണെങ്കിലും സമയം കളയാതെ പോകാന്‍‌ ഇറങ്ങുമ്പോഴാണ് ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഒരു ബൈക്കിന്റെ ടയര്‍ വെടി തീര്‍‌ന്നിരിക്കുന്നു.

ഇടിവെട്ടേറ്റവനെ പാമ്പു കടിച്ചു എന്ന അവസ്ഥ. ആ ബൈക്ക് കൊണ്ടു പോകാനൊരു നിവൃത്തിയുമില്ല. അത് അവിടെ തന്നെ പൂട്ടി വച്ചു. ഇനിയെങ്ങനെ പോകുമെന്ന് ആലോചനയായി. ഞാനൊഴികെ 3 പേരുടെ വീടുകളും ഒരുവിധം അടുത്താണ്. അതുകൊണ്ട് ഞാന്‍‌ അവരോട് 3 പേരോടും ആ ഒരു ബൈക്കില്‍‌ പോയ്ക്കോളാന്‍‌ പറഞ്ഞു തന്റെ റൂട്ടില്‍‌ ഏതെങ്കിലും വണ്ടി കിട്ടുമല്ലോ എന്നു കരുതി. രണ്ടു പേരെ കൊണ്ടു വിട്ടിട്ട് തിരിച്ചു വന്ന് എന്നെക്കൂടി വീട്ടില്‍‌ കൊണ്ടുവിടാമെന്ന് അതിലൊരു സുഹൃത്തു പറഞ്ഞതാണ്. അവനോട് വേണ്ട എന്നു പറഞ്ഞു. ഞാന്‍‌ വളരെ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെയാണ് അവരോട് പറഞ്ഞത്, എന്റെ റൂട്ടില്‍‌ വണ്ടി ഉറപ്പായും കിട്ടും എന്ന്. അതു കേട്ട് സമാധാനത്തോടെ അവര്‍‌ പോയി. അവരു പോയിട്ട് അര മണിക്കൂറോളമായി. വണ്ടി കാത്തു നിന്ന് ക്ഷമ നശിച്ചു തുടങ്ങി.

ദൂരെ നിന്ന് ഒരു വാഹനത്തിന്റെ വെളിച്ചം കണ്ടപ്പോള്‍‌ പ്രതീക്ഷയായി.മഴയത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി നിന്നു, കൈ കാണിച്ചു. ഒരു സുമോ ആയിരുന്നു. സാമാന്യം വേഗത്തിലായിരുന്ന ആ വണ്ടി ഒന്നു സംശയിച്ചെന്നവണ്ണം കുറച്ചു മുന്നോട്ടു കയറി നിന്നു… ഡ്രൈവറുടെ മുഖത്ത് ചോദ്യഭാവം. ഞാന്‍‌ എനിക്കു പോകണ്ട സ്ഥലപ്പേരു പറഞ്ഞു. കുറച്ചു നേരം ആലോചിച്ച ശേഷം അയാള്‍‌ ഫ്രണ്ട് സീറ്റില്‍‌ അപ്പുറത്തിരുന്ന ആളോടെന്തോ പറഞ്ഞു. പിന്നെ ഫ്രണ്ടില്‍ കയറിക്കോളാന്‍‌ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. എനിക്ക് ആശ്വാസമായി. മുന്‍‌പില്‍‌ ഡ്രൈവറെ കൂടാതെ ഇരുന്നിരുന്നത് ഒരു കറുത്ത തടിയനായിരുന്നു. സിനിമയിലെ ഗുണ്ടകളുടെ ഒക്കെ ഒരു ലുക്ക്! എനിക്ക് ഇരിക്കാനായി അയാള്‍‌ അല്പം ഒതുങ്ങിയിരുന്നു. അത്ര താല്പര്യത്തോടെ ആണെന്നു തോന്നിയില്ല. വണ്ടിയിലേയ്ക്ക് കയറും നേരം ഞാനൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആ വണ്ടിയിലിരിക്കുന്നവരെല്ലാം നല്ല തടിമാടന്‍‌മാര്‍‌… എല്ലാവരും വലിയ ഗൌരവത്തിലെന്ന പോലെ. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഡ്രൈവര്‍‌ വണ്ടിയ്ക്കകത്തെ ലൈറ്റ് വീണ്ടും ഓഫാക്കി. വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു.

ആരും ഒന്നും സംസാരിക്കുന്നില്ല. ആകെ ഒരു മൂകത. മഴ കുറച്ചു കൂടെ ശക്തമായി. വല്ലപ്പോഴും വരുന്ന മിന്നലിന്റെ വെളിച്ചം മാത്രമുണ്ട് റോട്ടില്‍‌. എനി‌ക്കെന്തോ ഒരു വല്ലായ്മ തോന്നി. ഒപ്പം യാത്ര ചെയ്യുന്നവര്‌ക്കെല്ലാം എന്തോ പന്തികേട്. ഡ്രൈവറാകട്ടെ വണ്ടി നല്ല വേഗത്തില്‍‌ തന്നെയാണ് പറപ്പിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍‌ പതിവായി വണ്ടികള്‍‌ പോകാറുള്ള വഴിയിലൂടെയല്ല ഇപ്പോഴത്തെ പോക്ക് എന്ന് മാത്രം മനസ്സിലായി. ഇതെന്താ ചേട്ടാ ഈ വഴി എന്ന ചോദ്യത്തിന് മറ്റേ വഴിയിലൂടെ ഇപ്പോ പോകാന്‍‌ പറ്റില്ല എന്നു മാത്രം കനത്തിലൊരു മറുപടി. എനിക്കാകെ ആശയക്കുഴപ്പമായി. പെട്ടെന്നാണ് മനസ്സിലൊരു സംശയം തോന്നിയത്. ഇവന്മാരു വല്ല കുഴപ്പക്കാരുമായിരിക്കുമോ? ഈയിടെയായി കിഡ്നാപ്പിങ്ങ് എന്നത് ഒരു പതിവായിക്കഴിഞ്ഞു. പത്രത്തില്‍‌ പല തവണ വായിച്ചിരിക്കുന്നു. അറിയാതെ ഒരു പേടി മനസ്സിനെ കീഴ്പ്പെടുത്തി. എന്നെ കിഡ്നാപ്പു ചെയ്താലും ഇവന്മാര്‍‌ക്കൊന്നും കിട്ടാന്‍‌ പോകുന്നില്ല എന്ന് എനിക്കല്ലേ അറിയൂ. (വല്ലതും ഉണ്ടായാലല്ലേ) എന്തായാലും മനസ്സില്‍‌ ഒന്നു കണക്കു കൂട്ടി… പേഴ്സില്‍‌ അധികം പൈസ കാണില്ല. എന്നാല്‍ ‌ എ.ടി.എം കാര്‍‌ഡ് അതിലുണ്ട്. അധികമൊന്നുമില്ലേലും ഉള്ളത് ഇവന്മാരടിച്ചോണ്ടു പോയാലോ… പൈസ മാത്രമല്ല, ദേഹോപദ്രവം വല്ലതും ഏല്‍‌പ്പിച്ചാല്‍‌???

സിനിമയ്ക്കു പോകാന്‍‌ തോന്നിയ ബുദ്ധിയെ മനസ്സാ ശപിച്ചു. എന്തു ചെയ്യണമെന്ന ആവലാതിയോടെ ഇരിക്കപ്പൊറുതിയില്ലാതെ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നോക്കാന്‍‌ തുടങ്ങി. വണ്ടി നല്ലൊരു ഗട്ടറു ചാടിയപ്പോള്‍‌ ഒന്നിളകിയിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് ഒന്നു ഞെട്ടി. കഴുത്തിനു പുറകില്‍‌ എന്തോ നല്ല തണുപ്പ്. മനസ്സില്‍‌ ഒരു കൊള്ളിയാന്‍‌ മിന്നി. ലോഹമാണ്…ഒരു കത്തി! ധൈര്യമെല്ലാം ചോര്‍‌ന്നുപോകും പോലെ… വായിലെ ഉമിനീരു വറ്റി. ശബ്ദം പുറത്തേയ്ക്കു വരുന്നില്ല. അല്ല, ശബ്ദമെടുത്തിട്ടു തന്നെ എന്തു കാര്യം. ഇവന്മാരെന്തോ കരുതിക്കൂട്ടി തന്നെ. എല്ലാ ദൈവങ്ങളേയും ഉള്ളുരുകി വിളിച്ചു.

തല തിരിച്ചു നോക്കാനൊരു പേടി. കഴുത്തിലിരിക്കുന്ന കത്തി അനങ്ങിയാല്‍‌??? അതിന്റെ മുന വണ്ടിയുടെ കുലുക്കത്തിനൊപ്പം കഴുത്തില്‍‌ കൊള്ളുന്നുണ്ട്, ഇടയ്ക്ക്. ചെറുതായി നീറുന്നുമുണ്ട്. എന്തു ചെയ്യും… വീട്ടുകാരെ പറ്റി എല്ലാം ഓര്‍‌ത്തു… എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാല്‍‌… പിന്നെ ധൈര്യം സംഭരിക്കാന്‍‌ ശ്രമിച്ചു. എന്തായാലും നേരിടുക തന്നെ. എന്തെങ്കിലും സംഭവിക്കുകയാനെങ്കില്‍‌ തന്നെ കീഴടങ്ങുന്നതെന്തിന്? ഒരു അവസരം പ്രതീക്ഷിച്ച് അനങ്ങാതെ കാത്തിരുന്നു.

പെട്ടെന്നാണ് മുന്നില്‍‌ ആ വളവ് കണ്ണില്‍‌ പെട്ടത്. വണ്ടി ഇപ്പോഴും സാമാന്യം സ്പീഡില്‍‌ തന്നെയാണ്. ഡ്രൈവര്‍‌ വണ്ടി ആ വളവില്‍‌ വീശി വളച്ചു. ഞാനുള്‍‌പ്പെടെ എല്ലാവരും ഒരു വശത്തേയ്ക്കൊന്നു ചെറുതായൊന്ന് ചെരിഞ്ഞു. ഞാന്‍‌ പ്രതീക്ഷിച്ചതു പോലെ തന്നെ കഴുത്തിലെ ആ കത്തിമുന തെന്നി മാറി. ഞാന്‍‌ പെട്ടെന്ന് വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞ് സര്‍‌വ്വ ശക്തിയുമെടുത്ത് കഴുത്തില്‍‌ നിന്നും ആ കത്തി തട്ടി മാറ്റി.

സംഭവിക്കുന്നതെന്തായാലും നേരിടാനായി തിരിഞ്ഞ ഞാന്‍‌ ആകെ വിളറിപ്പോയി. പുറകില്‍‌ ഞാന്‍‌ കണ്ടത് എന്തു പറ്റി എന്ന ഭാവത്തില്‍‌ എന്നെ നോക്കുന്ന പിന്‍‌സീറ്റിലെ യാത്രക്കാരെയാണ്. എന്തു പറ്റിയെന്നു മനസ്സിലാകാതെ അവരെന്നെ നോക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചുറ്റും നോക്കി. അതാ, ആ വണ്ടിയുടെ ഒരു വശത്തെ ഡോറിന്റെ ബീഡിങ്ങ് പൊളിഞ്ഞ് തള്ളി നില്‍‌ക്കുന്നു. അതിന്റെ അറ്റമായിരുന്നു എന്റെ കഴുത്തിനു പുറകില്‍‌ തട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നത്. ഉള്ളിലെ ഭയം കൊണ്ടോ എന്തോ, എനിക്കത് ഒരു കത്തി ആയിട്ടായിരുന്നു തോന്നിയത്.

എന്തായാലും ലൈറ്റിടാതിരുന്നതിനാല്‍‌ എന്റെ മുഖഭാവം ആരും കണ്ടുകാണില്ല. ഞാന്‍‌ പറ്റിയ ചമ്മല്‍‌ മറച്ചു വയ്ക്കാന്‍‌ പാടുപെട്ട് നേരെ ഇരിക്കുമ്പോള്‍‌ അടുത്തിരുന്ന ആ വലിയ മനുഷ്യന്‍‌ ചോദിച്ചു, വളരെ സൌമ്യമായ ശബ്ദത്തില്‍‌ “എന്താ, എന്തു പറ്റി?”

“ഏയ്, ഒന്നുമില്ല, എന്തോ പ്രാണി” എന്നു പറഞ്ഞ് ഒരു വളിച്ച ചിരിയും ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ഞാന്‍‌ നേരെയിരുന്നു. അയാളുടെ ശരീരപ്രകൃതിക്കു തീരെ വിപരീതമായ രിതിയിലായിരുന്നു അയാളുടെ പെരുമാറ്റവും സംസാരവും.

അവസാനം എനിക്കിറങ്ങാനുള്ള സ്റ്റോപ്പില്‍‌ വണ്ടി നിര്‍‌ത്തിത്തരുമ്പോള്‍‌ ഞാന്‍‌ പേഴ്സെടുക്കാനായി പോക്കറ്റില്‍‌ കയ്യിടുമ്പോള്‍‌ അയാളെന്നെ വീണ്ടും അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. “ഒന്നും വേണ്ട, അനിയാ… ഈ നേരത്ത് സഹായിച്ചില്ലെങ്കിലോ… നമ്മളൊക്കെ മനുഷ്യരല്ലേ?” എന്നാണ് അയാള്‍‌ പറഞ്ഞത്. അവസാനം പോകാന്‍‌ നേരത്ത് ഇവിടെ നിന്നും വീട്ടിലെത്താന്‍‌ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകില്ലല്ലൊ എന്നു കൂടെ ചോദിച്ച് ഉറപ്പു വരുത്തിയിട്ടാണ് അവര്‍‌ യാത്രയായത്.

അപ്പോഴേയ്ക്കും മഴയും ഏതാണ്ട് ശമിച്ചിരുന്നു. അവിടെ നിന്ന് ആ രാത്രി 5 കിലോമീറ്റര്‍‌ കൂടെ നടന്നാണ് ഞാന്‍‌ വീടെത്തിയത്. എങ്കിലും ആ പൊടിമഴയും നനഞ്ഞ് വീട്ടിലേയ്ക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍‌ പറ്റിപ്പോയ അബദ്ധത്തേക്കുറിച്ചും കാഴ്ചയില്‍‌ നിന്നും വ്യത്യസ്തരായ മനുഷ്യരെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍‌.