കപ്പ മോഷണം

കലാലയ ജിവിതത്തിന്റെ എല്ലാ നന്മകളും സ്വാതന്ത്ര്യവും വേണ്ട പോലെ ആസ്വദിച്ച് നടന്ന സമയമായിരുന്നു പിറവം ബി.പി.സി.യില്‍ പഠിച്ച മൂന്നു വര്‍ഷം. ക്ലാസ്സുള്ള ദിവസങ്ങളില്‍ പോലും എല്ലാവര്‍ക്കും കോളേജില്‍ വരാന്‍ സന്തോഷം മാത്രം. പരസ്പരം നന്നായറിയുന്ന സഹപാഠികളും സുഹൃത്തുക്കളെപ്പോലെ മാത്രം പെരുമാറുന്ന അദ്ധ്യാപകരും.

ക്ലാസ്സുള്ള ദിവസങ്ങളിലെല്ലാം തന്നെ 9 മണിയോടെ എല്ലാവരും ക്ലാസ്സിലെത്തും. കോളേജ് ലൈഫും ക്ലാസ്സുകളും എല്ലായ്പ്പോഴും രസകരമായിരുന്നതു കൊണ്ടാകണം ആരും ക്ലാസ്സ് കട്ടു ചെയ്തിരുന്നതായി ഓര്‍മ്മയില്ല. പഠനമൊന്നും കാര്യമായി നടക്കാറില്ലെങ്കിലും എല്ലാവരും ചേര്‍ന്ന് കൊച്ചു തമാശകളും പാരകളുമൊക്കെയായി എന്നും ആഘോഷമായിരുന്നു. അതു പോലെ തന്നെയ്യായിരുന്നു സ്റ്റഡി ലീവ് നാളുകളും. എല്ലാ കൂട്ടുകാരും കമ്പയിന്‍‌ സ്റ്റഡി എന്ന പേരും പറഞ്ഞ് ഞങ്ങളുടെ കൊച്ചു റൂമില്‍ ഒരുമിച്ചു കൂടുന്ന സമയം. ആകെ ഉള്ള ഒരേയൊരു മുറിയില്‍ തന്നെയാണ് പഠനവും പാചകവും ഉറക്കവുമെല്ലാം. (ഇന്ന് ഈ ബാംഗ്ലൂരില്‍ പരിമിതമായ സൌകര്യങ്ങളില്‍ ജീവിയ്ക്കാന്‍ അന്നത്തെ ആ ജീവിതവും സഹായിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് പറയാതെ വയ്യ). സ്റ്റഡി ലീവ് കാലങ്ങളില്‍ റൂമില്‍ ഏഴെട്ടു പേരെങ്കിലും കാണും, ദിവസവും.

ഏതാണ്ട് ഏഴെട്ടു കൊല്ലം മുന്‍പുള്ള ഒരു മെയ് മാസക്കാലം. സെമസ്റ്റര്‍ പരീക്ഷകള്‍ അടുക്കാറായി. സ്റ്റഡി ലീവ് തുടങ്ങി.

ഞങ്ങള്‍‌ 7 പേരും ഞങ്ങളുടെ ആ കൊച്ചു വീട്ടില്‍ ഉള്ള ഒരു ദിവസം. മത്തനൊഴികെ എല്ലാവരും റൂമിലുണ്ട്. മത്തന്‍‌ അവന്റെ വീട്ടില്‍ പോയി ബൈക്കുമായി വരാമെന്നും പറഞ്ഞ് പോയതാണ്‍. അവന്റെ വീടും അവിടെ അടുത്തായിരുന്നു. കുറേ നേരം ഞങ്ങള്‍‌ ഓരോ കാര്യങ്ങള്‍‌ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടും പരസ്പരം കളിയാക്കിക്കൊണ്ടും നേരം കളഞ്ഞു. വൈകുന്നേരം കഞ്ഞിയ്ക്കു മുന്‍‍‌പ് മത്തന്‍‍‌ വരുമെന്നും ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞിരുന്നു. (ആരും വായിച്ചു കളിയാക്കണ്ട, അന്നു ഞങ്ങളുടെ രാത്രികാലങ്ങളിലെ പ്രധാന ഭക്ഷണം കഞ്ഞി ആയിരുന്നു). അങ്ങനെ 7 പേര്‍‌ക്കുമുള്ള കഞ്ഞിയും വച്ച് ഞങ്ങളങ്ങെനെ കത്തി വച്ചിരുന്നു. ഒപ്പം ഇടയ്ക്ക് കുല്ലുവിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍‌ പാട്ടും ജോബിയുടെ കൊട്ടും (ജോബിയുടെ കൊട്ട് കോളേജില്‍ പ്രശസ്തമായിരുന്നു. പാട്ടേതായാലും ശരി, അവന്‍ കൊട്ടുന്നത് എന്നും ഒന്നു തന്നെ ആയിരിയ്ക്കും). ആകെ രസകരമായ അന്തരീക്ഷം.

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍‍‌ മത്തന്‍‍‌ അവന്റെ ചേട്ടായിയുടെ ബൈക്കുമായി റൂമിലെത്തി. കയ്യിലൊരു വലിയ പാത്രവും. അതു തിന്നാനുള്ള എന്തോ ആണെന്നു മണത്തറിഞ്ഞ സുധിയപ്പന്‍ നിമിഷനേരം കൊണ്ട്‍‌ ചാടി അതു കൈക്കലാക്കി, തുറന്നു നോക്കി. നല്ല ആവി പറക്കുന്ന, പുഴുങ്ങിയ കപ്പ (അഥവാ മരച്ചീനി).

അതു തുറക്കേണ്ട താമസം! എല്ലാവരും അതിന്റെ മുകളിലേയ്ക്ക് ഡൈവു ചെയ്തു. നിമിഷങ്ങള്‍‍‌ക്കുള്ളില്‍‍‌ ആ പാത്രം കാലിയായി. 7 പേര്‍‍‌ക്ക് ഒരു പാത്രം കപ്പ കൊണ്ട് എന്താകാന്‍‍‌? അതു തിന്നു കഴിഞ്ഞതും എല്ലാവരും മത്തനെ ചീത്ത പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. ആര്‍‍‌ക്കും മതിയായില്ല എന്നതു തന്നെ കാര്യം. അപ്പോള്‍‍‌ മത്തന്‍‍‌ പറഞ്ഞു. “എന്നാല്‍‍‌ ആരെങ്കിലും എന്റെ കൂടെ വാടാ. എന്റെ വീട്ടില്‍‍‌ പോയി വേണമെങ്കില്‍‍‌ നമുക്കു പറമ്പില്‍ നിന്നും ഇഷ്ടം പോലെ കപ്പ പറിച്ചു കൊണ്ടു വരാം. പുഴുങ്ങിയത് ഇനി ഉണ്ടാകില്ല. ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്നത് മുഴുവനും ഞാനിങ്ങു കൊണ്ടു വന്നു.”

എന്നാല്‍‍‌ മത്തന്റെ വീട്ടിലേക്കു പോകാന്‍‍‌ ആര്‍‍‌ക്കും അത്ര ധൈര്യം പോരാ… തമാശയ്ക്കെങ്കിലും, കളിയാക്കുന്ന കാര്യത്തില്‍‍‌ ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലെ ആരെക്കാളും മോശമല്ല അവന്റെ ചാച്ചനും ചേട്ടായിയും ചേച്ചിയും. ഒരു വലിയ പാത്രം പുഴുങ്ങിയ കപ്പ കൊണ്ടു വന്നിട്ടും ഞങ്ങള്‍ക്കു മതിയായില്ല എന്ന ഒറ്റക്കാര്യം മതി കുറേ നാളേയ്ക്ക് അവര്‍ക്കു ഞങ്ങളെ കളിയാക്കാന്‍‍‌.

അപ്പോ മത്തനൊരു വഴി പറഞ്ഞു. “നമുക്ക് എന്റെ പറമ്പിലെ കപ്പ എന്റെ വീട്ടുകാരറിയാതെ പറിച്ചെടുത്താലെന്ത്?

സുധിയപ്പാ, ജോബീ വാടാ” (അന്നെല്ലാം ഇത്തരം കുരുത്തം കെട്ട കാര്യങ്ങളില്‍ മുമ്പും പിമ്പും നോക്കാതെ ചാടി ഇറങ്ങുന്നവരായിരുന്നു സുധിയപ്പനും ജോബിയും)

അപ്പോള്‍ ബിമ്പുവിന് ഒരു ഐഡിയ. “എടേയ് മത്താ… സംഭവം എന്തായാലും മോഷണമല്ലേ? അത് നിന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്നായാലും വല്ലവന്റേം പറമ്പില്‍‍‌ നിന്നായാലും മോഷണം തന്നെ. എങ്കിലെന്തിന്‍ അത്ര കഷ്ടപ്പെട്ട് അഞ്ചാറു കിലോമീറ്റര്‍ പോണം? മാത്രമല്ല, നിന്റെ വീട്ടുകാരെങ്ങാനും കണ്ടാല്‍‍‌ ചമ്മലാകുകയും ചെയ്യും. കുറച്ചങ്ങു മാറി നിന്റെ ഒരു ബന്ധുവിന്റെ ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട പറമ്പില്ലേ? അവിടെ ഇഷ്ടം പോലെ കപ്പ നില്‍‍‌ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ. അവിടെ നിന്നാണെങ്കില്‍‍‌ ആരുമറിയുകയുമില്ല. എന്തു പറയുന്നു?”

ഇതു കേട്ടതും മത്തന്‍ മുന്നിട്ടിറങ്ങി. “ഓ... നിങ്ങളാരും പേടിയ്ക്കേണ്ടെടാ... അതെന്റെ കൊച്ചപ്പന്റെ സ്ഥലമാ. അങ്ങേരൊന്നും അതു നോക്കാറുമില്ല. നമുക്കെത്ര വേണമെങ്കിലും പറിച്ചു കൊണ്ടു പോരാം. സുധീ, ജോബീ, വാടാ.”

പിന്നെ വൈകിയില്ല, മൂന്നു പേരും കൂടി മത്തന്റെ ബൈക്കില്‍ വലിഞ്ഞു കയറി. പോകും നേരം മത്തന്‍ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു “ശ്രീക്കുട്ടാ, നിങ്ങള്‍ രാമന്‍ ചേട്ടന്റെ അടുത്തു നിന്നും കുറച്ചു കാന്താരി മുളക് ഒപ്പിച്ച് അത് അരച്ച് ശരിയാക്കി വച്ചേക്കണേ”

സമയം കളയാതെ ഞാനും കുല്ലുവും രാമന്‍ ചേട്ടന്റെ (അയല്‍ക്കാരന്‍) വീട്ടില്‍ പോയി, കുറച്ചു മുളകും പറിച്ചെടുത്ത് അതും അരച്ചു കുറച്ചു വെളിച്ചെണ്ണയും ഉപ്പും ചേര്‍ത്ത് ശരിയാക്കി കൊണ്ടു വന്നു. ഞങ്ങള്‍ അതുമായി റൂമിലെത്തുമ്പോഴേയ്ക്കും ബിട്ടുവും ബിമ്പുവും കപ്പ പുഴുങ്ങാന്‍ വെള്ളം വച്ചു കഴിഞ്ഞു. (കഞ്ഞിയെല്ലാം അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ കഴിയ്ക്കാമെന്ന് തീരുമാനമായി).

അപ്പോഴേയ്ക്കും മൂവര്‍ സംഘം രണ്ടു വലിയ മൂട് കപ്പയുമായി തിരിച്ചെത്തി. പിന്നെ ആകെ ഒരു കോലാഹലമായിരുന്നു. കപ്പ നന്നാക്കി, കഴുകി, വേവിച്ച് കാന്താരി മുളക് അര‍ച്ചുണ്ടാക്കിയ ചമ്മന്തിയും കൂട്ടി എല്ലാവരും വയറു നിറയെ കഴിച്ചു. എല്ലാം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേയ്ക്കും രാത്രി ഏതാണ്ട് ഒരു മണി.

അവസാനം എല്ലാവരും കൂടി ഉള്ള സ്ഥലത്ത് തിങ്ങി ഞെരുങ്ങി കിടന്നു. തിന്ന കപ്പയെക്കുറിച്ചും മറ്റും ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു കിടന്നു. അപ്പോഴാണ് അപ്രതീക്ഷിതമായി സുധിയപ്പന്റെ പൊട്ടിച്ചിരി റൂമില്‍ മുഴങ്ങിയത്. എന്താ കാര്യമെന്നു ചോദിച്ചിട്ടും അവനൊന്നും മിണ്ടാതെ ചിരിയോടു ചിരി തന്നെ. (അവന്റെ ചില നേരത്തെ ചിരിയ്ക്ക് ‘അട്ടഹാസം’ എന്നു തന്നെയാണ് വിളിയ്ക്കേണ്ടത്). വൈകാതെ മത്തനും ചിരിയില്‍ പങ്കു ചേര്‍ന്നു. ഒപ്പം ജോബിയും.

എന്താണ് കാര്യമെന്നറിയാതെ അന്തം വിട്ടു നിന്ന (സോറി, അന്തം വിട്ടു കിടന്ന) ഞങ്ങള്‍ക്ക് എന്തോ പന്തികേടു തോന്നി. മൂന്നെണ്ണത്തിനേയും ചവിട്ടി എഴുന്നേല്‍പ്പിച്ച് കാര്യം തിരക്കി. ചിരി ഒരു വിധം നിര്‍ത്തി സുധിയപ്പന്‍ ചോദിച്ചു.

“എടാ, നമ്മള്‍ ഇപ്പൊ തിന്ന കപ്പ എവിടെ നിന്നാണെന്ന് നിങ്ങള്‍‍ക്കറിയുമോ?”

“ ആ പാടത്തിനക്കരെയുള്ള പറമ്പില്‍ നിന്നല്ലേ? നമ്മുടെ മത്തന്റെ കൊച്ചപ്പന്റെ?” കുല്ലു സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.

സുധി പിന്നെയും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. “ആ... പാടത്തിനക്കരെയുള്ള ആ പറമ്പില്‍ നിന്നു തന്നെ.പക്ഷേ...”

അപ്പോഴേയ്ക്കും ക്ഷമ നശിച്ച ബിമ്പു ചെറുതായി ചൂടായി. “ ചിരിയ്ക്കാതെ കാര്യം പറെയെടാ *&%$#...”

“പറയാം... എടാ, ആ പറമ്പ് മത്തന്റെ ആരുടെയാണെന്നാ പറഞ്ഞത്?”

“അവന്റെ കൊച്ചപ്പന്റെ... അല്ലേ?” ബിട്ടു ചെറിയൊരു അമ്പരപ്പോടെ ചോദിച്ചു.

“ഉവ്വ! എടാ, അതവന്റെ കൊച്ചപ്പന്റെ പറമ്പൊന്നുമല്ല. ആരുടെ പറമ്പാണെന്ന് ഇവന് അറിയുക പോലുമില്ല.”

“ദൈവമേ... അപ്പോ?” ഞാനും അമ്പരപ്പോടെ ചോദിച്ചു.

“അപ്പോ ഒന്നുമില്ല. ഉള്ളതു പറഞ്ഞാല്‍ ആ രണ്ടു മൂട് കപ്പ ഞങ്ങള്‍ ആരുടേയോ പറമ്പില്‍ നിന്നും അതി വിദഗ്ദമായി മോഷ്ടിച്ചതാണ് എന്നു സാരം” ജോബി ഇടയ്ക്കു കയറി പറഞ്ഞു.

അവന്മാര്‍ മൂന്നു പേരും ആ മോഷണത്തെ പറ്റി ഓര്‍ത്ത് ആസ്വദിച്ചു ചിരിച്ചു കൊണ്ടു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ കഴിച്ചതു മുഴുവന്‍ ആവിയായി പോയ പോലെ അന്തം വിട്ടു നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ ബാക്കിയുള്ളവര്‍...

“പേടിയ്ക്കാനൊന്നുമില്ലെടേയ്. അത് ആരും നോക്കാത്ത ഒരു പറമ്പാണ്. മാത്രമല്ല, രണ്ടു മൂടു കപ്പ പോയാല്‍ ഇവിടുത്തുകാര്‍ക്ക് പുല്ലാണ്. പെരുച്ചാഴികള്‍* തന്നെ ദിവസവും അതില്‍ കൂടുതല്‍ തിന്നു മുടിയ്ക്കുന്നുണ്ടാകും, അവിടെ നിന്നു തന്നെ” മത്തന്‍ എല്ലാവരെയും ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

“എടാ, എന്നാലും ആരെങ്കിലും കണ്ടു കാണുമോ? നട്ടപ്പാതിരയ്ക്ക് തല്ലു കൊള്ളുമോ എന്നറിയാനാ...മാത്രമല്ല, നാണക്കേടും” കുല്ലു ഒന്നു കൂടി ചോദിച്ചു.

“ആരും കണ്ടിട്ടൂണ്ടാകില്ലെന്നാ തോന്നുന്നത്. ഇനി കണ്ടാലും എന്നെയും മത്തനേയുമല്ലേ പിടിയ്ക്കൂ. സുധിയപ്പനെ ഇരുട്ടത്ത് ആര്‍ക്കും തിരിച്ചറിയാനാകില്ലല്ലോ”

സുധിയപ്പന്റെ നിറത്തിനിട്ടൊരു താങ്ങാണ് അതെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ ഞങ്ങളെല്ലാവരും ആ തമാശ ആസ്വദിച്ചു ചിരിയ്ക്കുമ്പോള്‍ അതു കേള്‍ക്കാത്ത വണ്ണം സുധിയപ്പന്‍ പിറുപിറുത്തു... “കട്ടതാണെങ്കിലും നല്ല ടേയ്സ്റ്റുള്ള കപ്പ! അല്ലേ അളിയാ...”

അതെന്തു തന്നെ ആയാലും പിന്നീട് അതു പോലെ ഒരു സാഹസത്തിന് ഞങ്ങളാരും മുതിര്‍ന്നിട്ടില്ല. മാത്രമല്ല, പിന്നീടും മത്തന്‍ എന്തെങ്കിലും കാര്യം ഏല്‍ക്കുമ്പോഴും ഞങ്ങള്‍ പതിയെ ചോദിയ്ക്കും... “മത്താ, കൊച്ചപ്പന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്നാണോടേയ്???”

ഒരു മോഷണ കഥ ആണെങ്കിലും ഇന്ന് ഇത്രയും വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഓര്‍ക്കുമ്പോഴാണ് അന്നത്തെ ആ സംഭവങ്ങള്‍ ശരിയ്ക്കും ആസ്വദിയ്ക്കാന്‍ സാധിയ്ക്കുന്നത്.

*********************************************************************************

ഈ സംഭവം വെറുതേ ഒരു ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പ് ആയി എഴുതിയെന്നേയുള്ളൂ... വായനക്കാരിലെ യുവ തലമുറ ഇത്തരം മോഷണകഥകളില്‍ നിന്നും പ്രചോദനം ഉള്‍ക്കൊണ്ട് തമാശയ്ക്കു വേണ്ടിയോ ഒരു ഹരത്തിനു വേണ്ടിയോ ഇതൊന്നും അനുകരിച്ച് ഇത്തരം ഗുലുമാലുകള്‍ ഒപ്പിയ്ക്കരുതേ...

‍അറിഞ്ഞു കൊണ്ടല്ലെങ്കിലും ചെയ്തുപോയ ഈ മോഷണത്തിന് കൃഷി ഉപജീവനമായി കാണുന്ന കര്‍ഷകര്‍ എന്നോടും എന്റെ സുഹൃത്തുക്കളോടും ക്ഷമിയ്ക്കട്ടെ.