ഞങ്ങള് ബിരുദാനന്തര ബിരുദ പഠനത്തിനായി തഞ്ചാവൂര്ക്ക് ചേക്കേറിയ 2 വര്ഷക്കാലം ഞങ്ങള്ക്ക് നല്ലതും ചീത്തയുമായ ഒട്ടേറെ അനുഭവങ്ങള് പകര്ന്നു തന്നിട്ടുണ്ട്. ജീവിതത്തിന്റെ വിവിധ വശങ്ങള് മനസ്സിലാക്കാനും, ഒരു പ്രശ്നം വന്നാല് അതെങ്ങനെ നേരിടണമെന്നുമുള്ള അറിവുകള് നേടാനും സഹായിച്ചു എന്നതൊഴിച്ചാല് അവിടെ നിന്നും ലഭിച്ച നല്ല അനുഭവങ്ങള് കുറവാണ്. അതു കൊണ്ടു കൂടിയാകണം ഇടയ്ക്കുവീണു കിട്ടിയിരുന്ന രസകരമായ അനുഭവങ്ങള് ഞങ്ങള് അങ്ങേയറ്റം ആസ്വദിച്ചിരുന്നതും ഇന്നും മറക്കാനാകാത്തതും. അത്തരം ഒരു സംഭവമാണ് ഇവിടെ വിവരിക്കുന്നത്.
ഞങ്ങള് രണ്ടാം വര്ഷത്തിലേയ്ക്കു കടന്ന സമയം…. ജൂനിയേഴ്സ് എല്ലാം വന്നു തുടങ്ങി… ജൂനിയേഴ്സ് വരുന്നതിനും ഏതാണ്ട് ഒരു മാസത്തോളം മുന്പേ തന്നെ ഞങ്ങളുടെ റൂമിലെ ചങ്ങാതിമാരെല്ലാവരും ചര്ച്ച തുടങ്ങി. വേറൊന്നുമല്ല, നവാഗതരെ എങ്ങനെ കൈകാര്യം ചെയ്യണമെന്നു തന്നെ… ഞങ്ങള് ആദ്യ വര്ഷം വന്നെത്തിയപ്പോള് ആരും മോശം പറയാത്ത രീതിയില് തന്നെ ഞങ്ങളുടെ സീനിയേഴ്സ് ഞങ്ങളെ സ്വീകരിച്ചിരുന്നു (ചിലര് ഇതിനെ റാഗിംങ് എന്നു വിളിക്കും). നമുക്കു കിട്ടിയതിനു പകരം ഇനി വരുന്നവരോടും അങ്ങനെ പെരുമാറുന്നതില് അര്ത്ഥമില്ലെന്ന് അറിയാമായിരുന്നതിനാല് ഞങ്ങള് മൂന്നു നാലു പേര്ക്ക് ഈ തീരുമാനത്തോട് യോജിപ്പില്ലായിരുന്നു… എങ്കിലും ഞങ്ങള് മാത്രമായി മാറി നില്ക്കരുതെന്നും വെറുതെ മറ്റുള്ളവരുടെ കൂടെ നിന്നാല് മതിയെന്നു മൊക്കെ എല്ലാവരും വന്ന് പല തവണ പറഞ്ഞതിനാല് താല്പര്യമില്ലെങ്കില് കൂടി അവരുടെ കൂടെ കൂടാമെന്നു ഞങ്ങളും സമ്മതിച്ചു. മാത്രമല്ല, ആരെയും ഉപദ്രവിക്കില്ലെന്നും, ഒരു നേരം പോക്കെന്ന രീതിയില് മാത്രമേ നീങ്ങൂ എന്നും അവരും തീരുമാനിച്ചിരുന്നു.
അങ്ങനെ ആ സമയം വന്നെത്തി… ജൂനിയേഴ്സ് എത്തിത്തുടങ്ങി. പ്രതീക്ഷിച്ചതു പോലെ തന്നെ, കുറച്ചു പേര് താമസിക്കാനായി എത്തിയത് ഞങ്ങളുടെ റൂമിനടുത്തു തന്നെ. അന്നൊരു ദിവസം ഞങ്ങളില് രണ്ടു മൂന്നു പേര് അവരെ പരിചയപ്പെടാനായി ഞങ്ങളുടെ റൂമിലേയ്ക്കു വിളിച്ചു. എല്ലാവരും വലിയ ഗൌരവത്തിലൊക്കെ അവരെ നേരിടാന് ഒരുങ്ങിയിരുന്നു. എന്നാലും ഉള്ളില് ചെറിയൊരു പേടിയൊക്കെ എല്ലാവര്ക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങള് വിരട്ടിയെന്നും പറഞ്ഞ് അവന്മാരെങ്ങാനും പോയി കോളേജില് പരാതി പറഞ്ഞാല് ഗുലുമാലാകുമല്ലോ.
അപ്പോഴാണ് മത്തന് ഒരു ഐഡിയ തോന്നിയത്…. എന്നു വച്ചാല് ജൂനിയേഴ്സ് ഉള്ളപ്പോള് ഞങ്ങളാരും സ്വന്തം പേരു വച്ച് പരസ്പരം സംബോധന ചെയ്യാതിരിക്കുക. അപ്പോള് അവര്ക്കു ഞങ്ങളുടെ ശരിയായ പേരുകള് കിട്ടില്ലല്ലോ. എന്തായാലും ആ ഐഡിയ എല്ലാവര്ക്കും സ്വീകാര്യമായി. മത്തന് സ്വന്തം പേരിനു പകരം “അലക്സ്’“ എന്ന പേരു സ്വീകരിച്ചു. മറ്റുള്ളവര് ജെയിംസ്, സ്റ്റീഫന്,ഉണ്ണി തുടങ്ങി തോന്നിയ പോലെ പേരുകള് തിരഞ്ഞെടുത്തു.
കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞു… ജൂനിയേഴ്സ് കുറച്ചൊക്കെ ആശങ്കയോടെ ഞങ്ങളുടെ റൂമിലെത്തി… മത്തനും ബിമ്പുവും സുധിയപ്പനുമുള്പ്പെടെ എന്തിന് പിള്ളേച്ചന് പോലും ഉഷാറായി. ഓരോന്നും പറഞ്ഞും ചോദിച്ചും അവര് പിള്ളേരെ വിരട്ടുന്നു... ഇതിനിടെ ജോബി, തനിക്കു മുന് വര്ഷം ഏറ്റവും കൂടുതലായി ചെയ്യേണ്ടി വന്ന ഒരു പ്രത്യേക തരം സല്യൂട്ട് അവരെക്കൊണ്ട് ചെയ്യിക്കാന് ശ്രമിക്കുന്നു… പിള്ളേച്ചന് എല്ലാം ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ട് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കൂടെ നില്ക്കുന്നു.
അതിനിടയില് ഞാനും സുധിയും എന്തോ സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് വരാന്തയില് നില്ക്കുകയായിരുന്നു. ഞങ്ങള്ക്കു കാണാവുന്ന രീതിയില് അടുത്ത മുറിയില് മത്തന് സ്വന്തം ആരോഗ്യ സ്ഥിതി പോലും വക വയ്ക്കാതെയാണ് ഒച്ചയിട്ടു കൊണ്ട് അവരെ പേടിപ്പിക്കുന്നത്. അപ്പോള് ഞാന് എന്തോ കാര്യത്തെ പറ്റി സുധിയപ്പനോടു സംസാരിക്കുകയാണ്. അതെപ്പറ്റി അവനും അത്ര ഉറപ്പില്ല. അവന് പറഞ്ഞത് അത് മത്തനേ അറിയൂ എന്നാണ്. മത്തനോട് ചോദിക്കണം… അതിനെന്താ… ഇപ്പോ തന്നെ ചോദിച്ചേക്കാമെന്നും പറഞ്ഞ് സുധിയപ്പന് അവനെ വിളിക്കാനൊരുങ്ങി. പെട്ടെന്ന് ഞാന് അവനെ ഓര്മ്മപ്പെടുത്തി-“ എടാ, സ്വന്തം പേരില് വിളിക്കരുതെന്ന് അവന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് കേട്ടോ”
അപ്പോഴാണ് അവനും അത് ഓര്ത്തത്…” ആ… അതു ശരിയാ… ഞാന് മറന്നു…എന്താടാ അവന്റെ പേര് ? അലക്സ് എന്നല്ലേ?”
ഞാന് തല കുലുക്കി.
“അലക്സേ… ഇങ്ങോട്ടൊന്നു വന്നേടാ…” സുധി വിളിച്ചു.
എവിടെ? മത്തന് കേട്ട ഭാവമില്ല. അവന് ജൂനിയേഴ്സിനെ നിരത്തി നിര്ത്തി ചൂടാവുകയാണ്….
സുധിയപ്പന് പിന്നെയും വിളിച്ചു…. ഒരു രക്ഷയുമില്ല. കുറച്ചു കൂടി ഉറക്കെ വിളിച്ചു നോക്കി… മത്തന്റെ അടുത്തു നില്ക്കുന്ന ജൂനിയേഴ്സ് ആ വിളി കേട്ട് തല പൊക്കി ഞങ്ങളെ നോക്കി. എന്നിട്ടും മത്തന് അനക്കമില്ല.
സുധിയപ്പനു കലി കയറി….”ഈ **** ന് ചെവിയും കേള്ക്കില്ലേ? ഡാ… അലക്സേ… നിന്നെ വിളിച്ചത് കേട്ടില്ലേ… ഇവിടെ വാടാ…” അവന് അലറി.
ഇത്തവണ മത്തന് ഗൌരവത്തോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. എന്നിട്ട് ജൂനിയേഴ്സിനോടായി ദേഷ്യത്തില് പറഞ്ഞു.” ഇതിലാരാടാ അലക്സ്? നിന്നെയൊക്കെ വിളിക്കുന്നതു കേട്ടില്ലേടാ…? വിളിക്കുന്നിടത്തു ചെന്നു കൂടേ? ആരാടാ ഈ അലക്സ്?”
ഒരു നിമിഷം!