കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഞാന് ഓഫീസില് നിന്നും വീട്ടിലേയ്ക്ക് വരുകയായിരുന്നു. ബസ്സിറങ്ങി ഒരു 10 മിനുട്ട് കൂടി നടക്കണം, താമസിക്കുന്ന റൂമിലെത്തണമെങ്കില്. അടുത്ത കാലത്ത് പരിചയപ്പെട്ട ഒരു തമിഴ് സുഹൃത്തിനെയും വഴിയില് വച്ചു കണ്ടു. അന്ന് പതിവിലേറെ വര്ക്കുണ്ടായിരുന്നതിനാല് നല്ല ക്ഷീണം തോന്നിയതു കൊണ്ട് (ഒപ്പം വിശപ്പും)എങ്ങും തങ്ങാതെ അവനോട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് നേരെ റൂമിലേയ്ക്ക് നടന്നു.
ഞങ്ങളുടെ റൂമിലേയ്ക്ക് പോകുന്ന വഴിയ്ക്ക് ഒരു കൊച്ചു തട്ടുകടയുണ്ട്. അതിനു മുന്നിലെത്തിയപ്പോഴാണ് ആ കടക്കാരന് ശബ്ദമുയര്ത്തി ആരെയോ ചീത്ത പറയുന്നതു പോലെ തോന്നിയത്. നോക്കിയപ്പോള് ശരിയാണ്. ആ കടയ്ക്കു മുന്നില് ഒരാള് ഭക്ഷണത്തിനു വേണ്ടിയെന്ന പോലെ കൈ നീട്ടി നില്ക്കുന്നു. കാഴ്ചയില് തന്നെ എന്തോ ഒരു പോരായ്മ തോന്നുന്നുണ്ട്. ബുദ്ധി സ്ഥിരത കുറഞ്ഞ ഒരാളെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തില് പറയാം. ആ കടക്കാരന് എത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും പിടിച്ചു തള്ളിയിട്ടും മുഖത്ത് വലിയ ഭാവ ഭേദമൊന്നും കൂടാതെ അയാള് കൈയും നീട്ടിപ്പിടിച്ച് അവിടെ തന്നെ നില്ക്കുകയാണ്. ഒപ്പം എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുക്കുന്നുമുണ്ട്. അവിടെ നില്ക്കുന്നവരാരും അതൊന്നും കാര്യമാക്കുന്നതേയില്ല.
എന്തായാലും അതു കണ്ടപ്പോള് എനിക്കെന്തോ ഒരു വല്ലായ്മ തോന്നി. ഞാന് ആ സുഹൃത്തിനോട് പറഞ്ഞു “നമുക്ക് എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാം”. അവന് അനുകൂല ഭാവത്തില് തല കുലുക്കി. ഞാന് ആ കടയില് നിന്നും വടയും ബജ്ജിയും വാങ്ങി. കടക്കാരന് അത് പൊതിഞ്ഞു തന്നു. ഞാനാ പൊതിയില് നിന്നും 2 വടയും 2 ബജ്ജിയും അയാള്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. അയാള് കുറച്ചു നേരം എന്നെത്തന്നെ നോക്കി. എന്നിട്ട് എന്റെ കയ്യില് നിന്നും അത് തട്ടിപ്പറിച്ച് വാങ്ങുന്നതു പോലെ വാങ്ങി. എന്നിട്ട് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു (അത് കന്നടയിലായിരുന്നതിനാല് നന്ദി പറഞ്ഞതാണോ ചീത്ത വല്ലതും പറഞ്ഞതാണോ എന്ന് എനിക്കു സംശയം തോന്നാതിരുന്നില്ല. എങ്കിലും ആ കടക്കാരന്റെ മുഖഭാവത്തില് നിന്നും ‘കുഴപ്പമില്ല’ എന്നു മാത്രം മനസ്സിലായി). “യു ആര് ഗ്രേറ്റ് യാര്“ ബാക്കിയുള്ള വട പങ്കിട്ട് കഴിച്ച് പിരിയാന് നേരത്ത് ആ തമിഴ് സുഹൃത്ത് പുറത്ത് തട്ടിക്കൊണ്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു. ഞാന് വെറുതേ ഒന്നു ചിരിച്ചിട്ട് എന്റെ റൂമിലേയ്ക്കുള്ള നടത്തം തുടര്ന്നു.
അങ്ങനെ നടക്കുമ്പോള് ഒരു പഴയ സംഭവം ഓര്മ്മ വന്നു. അതും ഒരു നവംബറിലായിരുന്നു എന്നത് തികച്ചും യാദൃശ്ചികമായിരിക്കാം. അത് കൃത്യമായി ഓര്ക്കാന് കാരണമുണ്ട്. അന്ന് ഞങ്ങള് പിറവത്ത് പഠിയ്ക്കുകയാണ്. ഒരു നവംബര് മാസത്തിലായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ആദ്യത്തെ NSS 3 ഡേ ക്യാമ്പ് നടന്നത്. അതിനോടടുത്ത സമയത്താണ് ഇതു നടന്നത്.
അന്ന് ഞങ്ങളുടെ റൂമില് ഞാന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ബിട്ടുവും കുല്ലുവും വീട്ടില് പോയിരിക്കുകയായിരുന്നു. അവിടെ ഞായറാഴ്ചകള് പൊതുവേ വിരസമാണ്. സുഹൃത്തുക്കളാരും ഉണ്ടാകുകയില്ല. ഹോട്ടലോ കടകളോ തുറക്കുകയില്ല. കാലേകൂട്ടി അരി വാങ്ങി വച്ചില്ലെങ്കില് അന്ന് പട്ടിണി കിടക്കേണ്ടി വരുകയും ചെയ്യും.(പല തവണ അങ്ങനെ വേണ്ടി വന്നിട്ടുമുണ്ട്) അന്നും പതിവു പോലെ ഉച്ചയ്ക്ക് വിശന്നപ്പോള് മാത്രമാണ് അരിയുണ്ടോ എന്നു നോക്കിയതു തന്നെ. കൃത്യം ഒരാള്ക്ക് ഒരു നേരത്തേയ്ക്കുള്ള അരിയുണ്ട്. അതായത് അന്ന് രാത്രി വല്ലതും കഴിക്കണമെങ്കില് മത്തന് വന്നിട്ട് അവന്റെ കൂടെ ബൈക്കില് വല്ലയിടത്തും പോകേണ്ടി വരും. (മത്തന്റെ വീട് ഒരു വിധം അടുത്തു തന്നെ ആണെങ്കിലും മിക്കവാറും എല്ലാ രാത്രിയും അവന് ഞങ്ങളുടെ റൂമില് കിടക്കാന് വരാറുണ്ടായിരുന്നു). ഭാഗ്യത്തിന് തലേ ദിവസം വാങ്ങിയ മുട്ട ഒരെണ്ണം ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ കുറച്ചു തൈരും അച്ചാറും. (ഇതൊക്കെ തന്നെയായിരിക്കും മിക്ക ദിവസവും ഭക്ഷണം).
അങ്ങനെ അരിയും അടുപ്പത്തിട്ട് ഞാനൊന്നു കറങ്ങാനായി ജംക്ഷനിലേക്കിറങ്ങി. അരി വേവാനുള്ള സമയം എല്ലാം നന്നായി അറിയാമായിരുന്നതിനാല് അതിനുള്ളില് പോയി വരാമെന്നായിരുന്നു പ്ലാന്. കാരണം, ഭാഗ്യവശാല് കട വല്ലതും തുറന്നിട്ടുണ്ടെങ്കില് വൈകുന്നേരത്തേയ്ക്കുള്ള അരി കൂടി വാങ്ങാമല്ലോ. എന്തായാലും ആ പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് അധികം ആയുസ്സുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒറ്റ കട പോലും തുറന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാന് കുറച്ചു നിരാശയോടെ തിരിച്ചു റൂമിലേയ്ക്കു മടങ്ങാന് നേരത്താണ് കുട്ടന് എന്റെ മുന്നില് വന്നു ചാടിയത്. [കുട്ടന് എന്നത് യഥാര്ത്ഥ പേരല്ല] ആ നാട്ടുകാരനായ ഒരു പയ്യനായിരുന്നു, കുട്ടന്. പ്രായത്തിനൊത്ത ബുദ്ധി വളര്ച്ചയില്ല. എങ്കിലും മിക്കവാറും സമയത്ത് അവന് ആ കോളേജ് ജംക്ഷനില് തന്നെ കാണും. അങ്ങനെ ഞങ്ങളെ എല്ലാവരേയും അവനു നന്നായി അറിയാം.
പതിവു പോലെ എന്നെ കണ്ട ഉടനേ അവന് ഓടിയെത്തി, എന്റെ കയ്യില് പിടിച്ചു. എന്നിട്ടു ചോദിച്ചു “ചേട്ടായീ, നീ എനിക്കൊരു ചായ വാങ്ങിത്തരാവോ?”
[അവന് ഞങ്ങളെ എല്ലാവരേയും ‘ചേട്ടാ’ എന്നും ‘എടാ’ എന്നും എല്ലാം വിളിക്കാറുണ്ട്. പിന്നെ, പരിചയമുള്ളവരോടെല്ലാം ചായ വാങ്ങിത്തരാമോ എന്നും ചോദിയ്ക്കും] അതു പതിവായുള്ളതാണ്. മിക്കവാറും എല്ലാവരും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പറഞ്ഞ് ഒഴിയാറാണ് പതിവ്. അതുപോലെ അന്ന് അവന് ചായ ചോദിച്ചപ്പോള് അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ശശി ചേട്ടന്റെ ഹോട്ടല് ചൂണ്ടിക്കാട്ടിക്കൊണ്ട് ഞാന് പറഞ്ഞു “കട അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയല്ലേ കുട്ടാ”
അവന് കുറച്ചൊരു വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു “എന്നാല് ഒരു വട വാങ്ങിത്തന്നാലും മതി”
“അതിനും കട തുറക്കണ്ടേ” എന്ന എന്റെ ചോദ്യത്തിന് എന്തോ ആലോചിച്ചിട്ട് അവന് പതുക്കെ പറഞ്ഞു “ ആണോ? അതു ശരിയാണല്ലേ… എന്നാല് വേണ്ട. പിന്നെ മതി”
അവന്റെ മുഖത്തെ ദു:ഖ ഭാവം കണ്ടപ്പോള് എനിക്കും ചെറിയ വിഷമം തോന്നി. “നീ എന്റെ കൂടെ റൂമിലേയ്ക്കു വരുന്നോ? ചായ ഞാന് തരാം” അപ്പോഴത്തെ തോന്നലില് ഞാന് പെട്ടെന്നു ചോദിച്ചു.
അവന്റെ മുഖം വിടര്ന്നു. തലകുലുക്കി സമ്മതിച്ചു കൊണ്ട് ഉത്സാഹത്തോടെ അവനെന്റെ കൂടെ വന്നു. സാധാരണ അത് പതിവില്ലാത്തതാണ്. കഴിവതും അവനെ അവിടെ എല്ലാവരും ഒഴിവാക്കാറേയുള്ളൂ, ഞങ്ങള് ഉള്പ്പെടെ. എന്നാലും അന്നെനിക്ക് അങ്ങനെ തോന്നിയില്ല.
“കുട്ടാ… നിനക്ക് കട്ടന് ചായ മതിയല്ലോ അല്ലേ? പാലുണ്ടാകില്ല”
“മതി ചേട്ടായീ. വീട്ടിലും പാലില്ലാത്തപ്പോ ഞാന് കട്ടന് ചായയാ കുടിക്കാറ്”
അവന് പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോഴേയ്ക്കും വീടെത്തി. അപ്പോഴാണ് ഞാന് അരി അടുപ്പത്തിട്ടിരുന്നത് ഓര്ത്തത്. വേഗം ചെന്ന് നോക്കുമ്പോള് കഞ്ഞി പാകമായിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങള് അവിടെ മിക്കവാറും കഞ്ഞിയാണ് കഴിക്കാറുള്ളത്. ഉണ്ടാക്കാനുള്ള എളുപ്പം കൂടെ കണക്കിലെടുത്താണ് അത്.
“കഞ്ഞിയാണോ ചേട്ടായീ?” അവന് എത്തി നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“ ഉം. എന്താ നിനക്ക് കഞ്ഞി വേണോ? വെറുതേ അവനോട് ചോദിച്ചു.
“എന്നാലെനിക്ക് കഞ്ഞി മതി. എനിക്കു വിശന്നിട്ടാ ഞാന് ചായ ചോദിച്ചത്”
അവന്റെ മറുപടി കേട്ട് ഞാന് കുറച്ചൊരു ആശ്ചര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു “അതെന്താ നീ ഊണു കഴിച്ചില്ലേ?”
“ഇല്ല. വീട്ടില് ആരുമില്ല. എല്ലാവരും കല്യാണത്തിനു പോയിരിക്കുവാ”
അവനേതോ ദൂരെയുള്ള സ്ഥലത്തിന്റെ പേരും പറഞ്ഞു. എനിക്കു വിഷമം തോന്നി. പാവം! വീട്ടില് ഭക്ഷണം ഉണ്ടാകില്ലായിരിക്കും. മാത്രമല്ല, ബുദ്ധിയ്ക്ക് അല്പ്പം സ്ഥിരത കുറവുള്ളതു കൊണ്ട് അവന്റെ വീട്ടുകാരു പോലും അവനെ വേണ്ടത്ര ശ്രദ്ധിക്കുന്നുമില്ല എന്നു തോന്നുന്നു.
ഞാനെന്തായാലും എനിക്കു വേണ്ടി തയ്യാറാക്കിയ കഞ്ഞി അവനു കൊടുത്തു. വറുത്ത മുട്ടയും അച്ചാറും കൂട്ടി അവനത് മുഴുവനും ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു. തൈര് ഇഷ്ടമല്ലെന്നും പറഞ്ഞ് അതു മാത്രം കഴിച്ചില്ല.
ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ് അവന് കുറച്ചു നേരം കൂടി അവിടെ എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചിരുന്നു. പതിവു പോലെ പരസ്പര ബന്ധമില്ലാത്ത പലതും അവന് പറഞ്ഞു. ആ കൂട്ടത്തില് ഒരു കാര്യം കൂടി പറഞ്ഞു. അന്നവന്റെ പിറന്നാളാണത്രെ.
അവന് പറഞ്ഞത് ശരിയാണോ അതോ വെറുതേ പറഞ്ഞതാണോ എന്ന് എനിക്ക് ഇന്നും ഉറപ്പില്ല. എങ്കിലും അതു കേട്ടപ്പോള് അറിയാതെയാണെങ്കിലും ഞാന് ചെയ്ത പ്രവൃത്തിയില് എനിക്കൊരു സംതൃപ്തി തോന്നി. വിശന്നിരിക്കുന്ന ഒരാളുടെ വിശപ്പു മാറ്റാന് കഴിഞ്ഞല്ലോ. അതും അവന്റെ പിറന്നാള് ദിനത്തില്.
കുട്ടനെന്നോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് പോയ ശേഷം, കഞ്ഞി തീര്ന്നതിനാലും വേറെ അരി ബാക്കി ഇല്ലാത്തതിനാലും ഞാനൊരു കട്ടന് ചായയും തിളപ്പിച്ചു. അതും പതുക്കെ കുടിച്ചു കൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ റൂമിലെ ആ നീണ്ട ബെഞ്ചില് ചാരിക്കിടക്കുമ്പോള് വിശപ്പു മാറി വയറു നിറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും എന്റെ മനസ്സു നിറഞ്ഞിരുന്നു.
*************************************************************************************
പിറവത്തു നിന്നും പോന്ന ശേഷം കുട്ടനെപ്പറ്റി ഒന്നുമറിയില്ല. ഇന്ന് അവനെവിടെയാണെന്നോ എന്തു ചെയ്യുകയാണെന്നോ അറിയില്ല. ഇപ്പോള് ഞങ്ങളെയാരെയെങ്കിലും അവനോര്ക്കുന്നുണ്ടാകുമോ? ...സാധ്യതയില്ല.